Bij het lezen van De retraite valt er gelijk een gordijn van spanning over de lezer heen. Het niet-weten van het hoofdpersonage heeft iets ontzettend mysterieus en zorgt dat de nieuwsgierigheid wordt aangewakkerd. Echter blijkt dit niet van erg lange duur, want het verhaal komt langzaam op gang. Zowel Zoey als de lezer worden heel erg lang in onwetendheid gehouden en waar het vast bedoeld is om de lezer te blijven aantrekken zorgt het juist voor langdradigheid. Ondanks de vlotte schrijfstijl en de relatief korte hoofdstukken leest het boek niet gemakkelijk door. Ook de personages laten niet het achterste van hun tong zien, waardoor het erg moeilijk is om een beeld van hen te vormen. Het past daarentegen wel bij het verhaal, niemand vertelt graag over zijn moeilijkste periodes en laat dat juist de reden zijn waarom men daar is. Het draagt bij aan het mysterie van de Sanctuary maar maakt tegelijkertijd dat er moeilijk een connectie met de personages en dus het verhaal te maken is. De omgeving is juist wel ontzettend goed uitgebeeld en waarbij het bij de bewoners vooral voor rust moet zorgen, jaagt de beklemming van de afgelegen villa de lezer juist op de kast. Er zijn dus meerder aspecten die het verhaal een zekere spanning geven, maar het lijkt er vooral door het ontbreken van snelheid in het verhaal niet helemaal uit te komen. Pas tegen het einde ontvouwt de plot zich en hoewel er een zekere diepgang te bespeuren valt, had dit juist wat dieper uitgewerkt mogen worden. Er wordt immers lange tijd naar dit moment toegewerkt maar de echte climax blijft uit.

De retraite is een verhaal dat een echte thrillerlezer waarschijnlijk zal teleurstellen.