Cato Isaksen, het niet meer weg te denken personage van de Noorse auteur, heeft echter genoeg aanknopingspunten om een onderzoek te starten. Psychiatrische ziekenhuizen van weleer stonden bekend om hun omstreden aanpak. Toepassingen als lobotomie en elektroshocktherapie waren in die tijd niet ongewoon.

Lindell legt de focus in Doodsbruid op mensen die het label zwakzinnig opgeplakt hebben gekregen. en hoe deze stervelingen functioneren in de boze buitenwereld wanneer ze eenmaal zijn ontslagen. Is de behandeling effectief gebleken of is deze doelgroep te instabiel en een risico voor de samenleving? Of schuilt de bedreiging wellicht heel ergens anders in?
Lindell laat naast dit alles het licht schijnen op haar vaste karakters. De alleenwonende Cato Isaksen probeert zijn draai te vinden en zijn, naar het schijnt, niet altijd even betrouwbare collega Marian Dahle krijgt het nodige voor haar kiezen.

Doodsbruid laat zien dat in ieder van ons een kant schuilt waarvan we soms het bestaan niet wisten. De psyche van de mens laat zich niet sturen of beter maken. Het is de vraag hoe we er zelf mee omgaan. Lindell weet als geen ander hoe ze netelige kwesties aan het daglicht kan blootstellen. Indertijd dacht men figuren waarbij een steekje los zat te kunnen genezen door ze bloot te stellen aan controversiële therapieën. Maar de wijde wereld is groot en er lopen meer personen rond... Zonder stempel maar met een evenzo verknipt brein.
Unni Lindell weet met Doodsbruid de lezer wederom voor zich te winnen. Intrigerend, indringend maar ook een verhaal dat veel teweegbrengt. Een psychologisch hoogstandje.