Lezen over geheugenverlies kan spannend zijn. Soms pakt het zelfs erg goed uit, zoals in Voor ik ga slapen van S.J. Watson. Maar Kwaad stelt teleur. Lezen hoe Ebe en haar vriendinnen informatie uit Vince proberen te trekken, door middel van het stellen van heel veel vragen, is nou niet bijster spannend. Natuurlijk vraag je je als lezer af of Vince nu echt geheugenverlies heeft, of toch maar doet alsof. Maar dit gegeven was voor mij in elk geval niet voldoende om gretig verder te willen lezen. Ik hou van thrillers met voldoende cliffhangers. Kwaad vond ik bij vlagen ook verwarrend. Mollema vertelt het verhaal vanuit Ebe. Maar ook haar vriendinnen krijgen een eigen stem, en één van de echtgenoten. Daardoor kom je teveel nutteloze informatie tegen die er totaal niet toe doet voor het verhaal of de plot. Ook de personages blijven daardoor eendimensionaal. 

Mollema probeert het verhaal nog enigszins op gang te houden door cursief gedrukte flashbacks, met hierin het levensverhaal van Sofia Marx. In eerste instantie was ik benieuwd naar Sofia. Wie is zij? Wie is haar zus die ze na zoveel jaren weer ontmoet? En wat is de rol van Vince in dit geheel? Maar ook bij deze tweede verhaallijn verloor ik al te snel mijn interesse. 

Elisabeth Mollema kan schrijven. Daar is geen twijfel over mogelijk. Ze heeft een prettige schrijfstijl, en heeft niet voor niets al heel veel kinderboeken en thrillers op haar naam staan. Maar het lijkt of zij maar niet kon kiezen welke structuur en welk perspectief ze wilde in Kwaad. Het leuke en spannende idee 'hoe een toevallige ontmoeting eindigt in een nachtmerrie' komt daardoor niet uit de verf.