Cocaïne begint direct ontzettend spannend. Het verhaal bestaat uit verschillende verhaallijnen die allemaal hun eigen kijk op het geheel geven. Er wordt niet alleen geschreven vanuit het perspectief van Vanessa en de politie, maar ook vanuit verschillende leden van de bende en een gezin dat er alles aan doet om staande te blijven in hun buurt, die langzaam overgenomen wordt. Toch is het verhaal op geen enkel moment lastig te volgen door deze verschillende verhaallijnen en hun vele personages. Pascal Engman heeft ze namelijk stuk voor stuk goed weten neer te zetten en het is direct duidelijk hoe zij in elkaar steken. Dit geldt ook voor het hoofdpersonage en de personages die al eerder een rol gespeeld hebben. Hun achtergrond wordt goed genoeg uit de doeken gedaan om Cocaïne inderdaad als losstaand boek te lezen. De verhouding tussen hen blijkt namelijk ook ontzettend belangrijk in dit verhaal. Hoewel het een dikke pil is, leest het makkelijk door. De hoofdstukken zijn relatief kort en de schrijfstijl van Pascal Engman is erg pakkend. Ook werkt het verspringen van de perspectieven hier positief aan mee, het verhaal blijft constant interessant. De plot ontrafelt zich steeds een stukje meer, met op het einde de onvermijdelijke piek. De spanning stijgt en de kogels vliegen eenieder om de oren. Toch is de toekomst niet voor iedereen zeker. 

Cocaïne is ontzettend meeslepend en spannend op verschillende niveaus. Het maakt niet of uit de lezer al bekend is met Vanessa Frank of dat het een eerste kennismaking betreft, het is genieten van begin tot eind.