Op de cover een actiefoto van Wendy van Dijk en Thijs Römer uit de televisieserie. Ik las dit boek zonder enige voorkennis van de gelijknamige televisieserie. 

Moordvrouw: Witte leugens begint met een heftige achtervolging en een schietpartij in India. Vervolgens gaat het verhaal over naar Nederland en maken we een korte overval mee waarbij rechercheur Fenna zelf het slachtoffer is. Dit incident staat los van het verdere verhaal en ik vraag me dan ook af waarom de auteur ervoor heeft gekozen dit op te nemen in het boek. Het verhaal kabbelt een beetje voort en sleept me niet echt mee. Het wordt beschreven vanuit de vrouwelijke rechercheur Fenna. In het boek wordt weinig losgelaten over het privéleven van de politiemensen, hoewel je tussen de regels door op kunt maken dat er wel een zekere spanning is tussen Fenna en haar collega Evert. Ook laat Fenna ons zo nu en dan toe in haar hoofd, maar naar mijn zin veel te weinig. Dit heeft misschien met het feit te maken dat de auteur van origine ondermeer televisiescenario’s schrijft en het daarbij meer draait om acties dan om het gevoelsleven van de acteur. Het lijkt alsof je als lezer bepaalde voorkennis moet bezitten om de flarden van het persoonlijk leven te snappen, toch is dit is pas het eerste boek van Lex Passchier gebaseerd op de televisieserie. 

De auteur heeft al veel ervaring opgedaan met het schrijven van televisiescenario’s en toneelteksten. Het feit dat dit boek nagenoeg alleen draait om de zaak en niet om het privéleven van de politiemensen maakt het wat eenzijdig, wat eendimensionaal. Moordvrouw: Witte leugens maakt me helaas niet nieuwsgierig naar de televisieserie. Een tegenvaller.