Na zelf jaren werkzaam te zijn geweest in (zorg)instellingen weet ze nauwgezet een beeld te schetsen hoe het er binnen de muren aan toe gaat. Centraal in dit boek staat het verzorgingshuis Løkka waar hoofdpersoon Riktor als verpleger al ruim elf jaar zijn rondes loopt. In een uitgebreide monologische introductie van zijn kant leren we de man kennen die hunkert naar aansluiting, maar zo in zichzelf gekeerd is dat hij zich niet open kan stellen. Aan alles voel je dat hij op knappen staat. Hij probeert zijn gedrag zelf te verklaren en goed te praten, maar weet dat hij een gevaar vormt voor zijn omgeving.
Fossum weet als geen ander, zonder een woord te verknoeien, de psyche van de mens te omschrijven en direct een persoon zo neer te zetten dat hetgeen er gebeurt ook bijna werkelijkheid wordt. Rechercheurs Sejer en Skarre zijn niet uit de kast gehaald, de politie komt in dit geval slechts zijdelings aan het woord. Alles draait om een man waarvan we de gedragingen maar al te graag willen verklaren om grip op de zaak te kunnen krijgen.
Het schrikbeeld dat ouderen overgeleverd zijn aan hen die zorg bieden maar hierin steken, op welk vlak dan ook, laten vallen is eigenlijk een heel groot maatschappelijk issue. Deze zwakkeren zijn een makkelijk doelwit, niet in staat zich verbaal noch anderzins te weren. Hoewel Fossum het klein weet te houden mondt het verhaal uit tot ongekende proporties als je je realiseert dat dit ook de realiteit kan zijn. 

Misstanden in de zorg, zeker in de geriatrie, is zowel een dankbaar onderwerp om je als fictieauteur in uit te leven als een goede eyeopener naar de lezer toe. Een op veel fronten ge(s)laagd boek dat uitgever Manteau terecht op de markt heeft gebracht. Weliswaar een verhaal met een voorspelbaar verloop, de nadruk ligt hier niet op hetgeen we vermoeden en dat is bijzonder knap uitgedokterd...