21 juni 2010. Op het strand van het Baskische kuststadje Saint-Jean-de-Luz verdwijnt de kleine Esteban, tien jaar oud. Niemand heeft iets gezien. Maddi, zijn moeder, kan het zichzelf nooit vergeven dat ze hem even uit het oog verloor.

Exact tien jaar later duikt op hetzelfde strand een jongen op die wel een dubbelganger van Esteban lijkt, een tweelingbroer. Ook tien jaar, dezelfde glimlach, dezelfde indigoblauwe zwemshort. Maar hij heet Tom en woont in de Auvergne.

Voor Maddi staat het vast: Tom is haar zoon – een gereïncarneerde Esteban. Om hem te kunnen volgen, om hem te beschermen, laat ze alles achter. Want niets laat zich uitwissen. Niet de liefde van een moeder, niet de haat.

Het kind in de golven krijgt direct een esoterische gloed bij het opslaan van de inhoudsopgave. De hoofdstukken hebben titels die oplopen van Eerste leven: babyziel tot Vierde leven: volwassen ziel. In de proloog staat reïncarnatie centraal, dit alles geeft een idee waar de Franse auteur op zal zinspelen in dit boek. Michel Bussi is behalve auteur ook politiek analist en hoogleraar geografie aan de Universiteit van Rouen. 

In Het kind in de golven is Maddi de ik-figuur. Bussi schrijft het verhaal echter ook vanuit andere personages. Hij doet dat in goedlopende, bloemrijke zinnen. Poëtische landschapsbeschrijvingen rollen behaaglijk rond het hoofd van de lezer, die zich heerlijk kan nestelen in het verhaal. De auteur geeft veel aandacht aan culinaire specialiteiten en folklore van de Auvergne, de barre, koude winterse omstandigheden laten de lezer rillen in zijn stoel. Bussi houdt zijn lezer bij de les door zo min mogelijk te verklaren, quasi tussen neus en lippen door staan er gigantisch cryptische opmerkingen die verwonderen en de nieuwsgierigheid prikkelen. Hij neemt zijn publiek mee in een wereld die men doorgaans niet ziet. 

In het dorp in de Auvergne waar Tom woont is de sociale controle groot en iedereen kent elkaar. Maddi moet zich in haar zoektocht staande houden tegen argwanende en zelfs vijandige dorpsgenoten. De beslist opvallende gebeurtenissen zijn ogenschijnlijk met de rede niet verklaarbaar. De tweespalt tussen Maddi die volhardt in de reïncarnatie van haar zoon, en andere personages in het dorp die er niets van geloven is pijnlijk. Bussi laat Maddi’s eenzaamheid tussen de regels door goed voelen. Toch wekt Maddi niet uitsluitend sympathie op, daarvoor is zij te egocentrisch en gaat ze te rigide te werk. Maddi’s zoekactie wordt een ijselijke race tegen de klok. Een aantal dorpelingen voeren eveneens de actie op, terwijl eigenlijk van niemand bekend is wie er een dubbele agenda heeft. Uiteindelijk geeft Bussi het verhaal een ongelofelijke wending die de adem in de keel doet stokken. Alles valt plotseling moeiteloos samen in een lang uitgesponnen, verbluffende ontknoping. 

Het kind in de golven is een thriller die de lezer pakt, waarin obsessie, wanhoop en blinde moederliefde in een sneltreinvaart doorheen razen. Het boeiende, uitstekend opgebouwde verhaal spreekt tot de verbeelding. Bussi schrijft met overtuiging, maar laat tegelijkertijd de nodige scepsis doorschemeren. Heel lang laat hij de lezer in het ongewisse welke kant hij opgaat, totdat hij deze uiteindelijk achterlaat met een prachtige bespiegeling over leven, dood en alles er tussenin, dat tot nadenken aanzet.