De auteur is er in geslaagd zowel de actieradius van Marta's bestaan als het eigenlijke verhaal eromheen zo te beperken dat je je nauw betrokken voelt bij een vrouw die al dan niet met voorbedachte rade dusdanig in een vorm is gegoten dat er bitter weinig van haarzelf is overgebleven. In een wereld waarin heden ten dage zoveel mogelijk is zou je zeggen dat het niet moeilijk is via vele kanalen achter waarheden te komen. Waarom Marta hier niet voor kiest blijft dan ook gissen. Door de verrassende plot laat Emma Chapman ons achter met het onbestemde gevoel dat we eigenlijk zelf hadden moeten ingrijpen. Sommige beladen passages laat de auteur over aan de verbeelding van de lezer, omdat de schrijfster zich niet genoodzaakt voelt alles uit de doeken te doen. 

De perfecte vrouw is een razend knappe psychologische roman waaraan geen letter teveel is gespendeerd. Een personage als Marta is zowel intrigerend als fascinerend te noemen en je hebt als lezer automatisch de neiging om met haar te sympathiseren. Toch blijft het dan de vraag of je zelf niet wordt bedot. Als ik er dan toch wat op mag aanmerken dan vind ik het genre literaire thriller wat teveel van het goede. Desalniettemin blijft De perfecte vrouw fier overeind staan. In dat opzicht heeft de auteur het door Marta gebruikte handboek ook zelf ter harte genomen. Want, zoals een citaat luidt: “Presentatie is heel belangrijk: een maaltijd moet er smakelijk uitzien om ook smakelijk te zijn”. En dat slaat perfect op dit vaardig geconstrueerde thrillerdebuut.