W staat voor wild speelt zich namelijk af in 1988 en daarom verjaart de hoofdpersoon maar mondjesmaat. Er staan twee doden op het programma: Pete Wolinsky, die het zelfde beroep uitoefent als Kinsey, is vermoord en de op straat levende Terrence Dace die het zelf lijkt te hebben opgegeven. Kinsey en Wolinsky kennen elkaar van weleer en deze eerste begint aan de lastige legpuzzel wanneer haar op een briefje gekrabbelde naam opduikt op het lichaam van een van de heren. 

 
Daar de auteur zich goed houdt aan de details zodat alles met eerdere verhaallijnen aansluit, raakt ze met dit boek toch wel ietwat de weg kwijt. De tactiek van schrijven is wat wollig, het kapstokje derhalve overladen. Grafton laat zich volledig gaan. Ze dwaalt af van waar het om draait. Zowel wat betreft het verhaal als het persoonlijke aspect van de karakters. Overigens wordt het nergens wild. De vertaling van de oorspronkelijke titel is dan ook onjuist gekozen.
Schrijven is schrappen, en dan houdt men uiteindelijk een sterker geheel over dat de lezer wél blijft boeien. Routinier Grafton is hier een tikje uit de bocht gevlogen maar ik wijt dit maar aan haar tomeloze schrijfdrift.
De volgende vraag kwam bij mij op. Hoe zal ze het zelf vinden als ze het alfabet straks heeft afgerond? Kinsey Millhone is onderhand zo'n onderdeel van de schrijfster geworden. Het zal moeilijk zijn haar los te laten. Ik hoop dat met name het Z boek een knaller gaat worden en niet dat de reeks met een nachtkaars uit zal gaan.