Laatste adem is het vierde boek in de reeks met Erika Foster in de hoofdrol. Alhoewel er hier en daar linken zijn met de vorige verhalen, kan het boek perfect op zichzelf gelezen worden. Erika Foster is een politie-inspecteur met een hele sterke persoonlijkheid. Als ze haar tanden in een zaak zet, laat ze niet meer los. Dat voert ze helaas ook door in haar privéleven. Omdat ze daar haar eigen ideeën over heeft, en een nogal sterke wil, is dit niet altijd rozengeur en maneschijn. 

Bryndza gaat vooral diep in op de persoonlijkheid van Erika Foster. De andere teamleden worden een stuk oppervlakkiger benaderd. Je weet wat nodig is over hen, niet meer, niet minder. De lezer krijgt ook een goed beeld van de persoonlijkheid en het leven van de dader. Deze is namelijk al heel snel in het verhaal bekend. Het zo snel bekendmaken van de dader is een slimme keuze van Bryndza in die zin dat er zich nu een interessant kat-en-muisspel ontwikkelt en de lezer daar getuige van kan zijn. Wat minder leuk is, is dat de plot hierdoor ook meer voorspelbaar wordt.  

Laatste adem begint met een proloog die de lezer meteen stevig in het verhaal gooit. De toon wordt onmiddellijk gezet. De inhoud van de proloog schept een verwachting van een heel spannend boek, maar dat wordt niet helemaal waargemaakt. Het is de snelle opeenvolging van feiten, de korte hoofdstukken en de schrijfstijl van Bryndza die je als lezer aan Laatste adem gekluisterd houdt.