In Kleine leugens van Isabel Ashdown is de gevierde tv-persoonlijkheid Martha bezig met het ontwikkelen van een nieuw televisieprogramma. Ze besluit 'cold cases' te gaan onderzoeken. Oude politiezaken die gesloten of vergeten zijn. Maar zij gelooft dat er een kans bestaat om deze op te lossen, met nieuwe bewijzen of vernieuwde forensische technieken. En dat is niet zonder reden: de vermissing van één van haar allerbeste vriendinnen is nooit opgelost. En voor de allereerste aflevering van dit nieuwe programma wil Martha Juliette's verdwijning oplossen. Eén van de eerste stappen die ze hiervoor zet is een brief schrijven naar haar andere beste vriendin Liv. Zij waren in hun tienerjaren een drie-eenheid en Martha hoopt dat Liv haar een eindje op weg kan helpen. Het vervelende van brieven is alleen dat je nooit zeker weet of de brief wel in goede handen komt. En in dit geval komt de brief niet helemaal op de juiste plek terecht. Hij belandt bij Casey, een dame die het niet zo nauw neemt met hygiëne. Op het moment dat ze de brief krijgt weet ze zelfs niet eens wanneer ze voor het laatst een douche genomen heeft. Daarnaast vindt ze het moeilijk om naar buiten te treden. Haar werk is binnen, achter de computer en zij heeft weinig contact met andere mensen. Maar het toeval wil dat ze zich de vermissingszaak nog kan herinneren. En Casey heeft wel behoefte aan menselijk contact. Dus besluit ze zich voor te doen als Liv. Daar doet ze vast niemand kwaad mee en het is een verzetje van de dagelijkse sleur.

De cover van Kleine leugens is prachtig. Veel versies van leugens worden benoemd: nare leugens, slimme leugens, goede leugens, stoute leugens, witte leugens, mooie leugens, slechte leugens en natuurlijk kleine leugens. Als je heel even stilstaat bij al deze vormen van liegen, bekruipt je al snel het gevoel dat er regelmatig gelogen wordt in het dagelijks leven. Als moeder tegen je kind, als baas tegen een werknemer of als winkelier tegen z'n klant. Leugentjes om bestwil, kleine verdraaiingen van de waarheid: niets aan de hand zou je denken: moet een keertje kunnen. Maar wat als de kleine leugens de overhand nemen? Schrijfster Isabel Ashdown laat verschillende personages in Kleine leugens liegen. Een paar leugentjes om bestwil, hier en daar een kleine leugen om iemand niet te kwetsen en al snel gaat het helemaal mis. Isabel Ashdown heeft een gave om je meteen een beeld te laten vormen bij de hoofdpersonages. Zo heb je instant-liefde voor Martha en voel je meteen een afkeer voor Casey. En zij weet dat je dat voelt: ze voelt zich elke dag verafschuwt door anderen. Ze ziet het in de blikken als ze eens in een winkel komt of als er mensen bij haar aan de deur komen. Wat ze ook haar hele leven heeft gemerkt is dat ze de gave heeft om onzichtbaar te zijn. Ze valt gewoon niet op. En dat is eigenlijk heel verdrietig, want stiekem is het enige dat ze wil vriendschap. Zoals dat van bijvoorbeeld Martha, Liv en Juliette.

Ashdowns' Kleine leugens begint met een terugblik van niet nader genoemd iemand op een gebeurtenis jaren geleden. Een kind van zeven loopt met haar broertje langs een klif en het volgende moment ligt het kleine mannetje beneden in de afgrond. Het is niet de schuld van het andere kind, daar is de volwassen versie van dat kind van overtuigd. Of heeft het zichzelf in elk geval wijsgemaakt. Het geeft echter wel een mooie inkijk in wat het latere leven van deze hoofdpersoon wordt. Wat het ook doet, is dat het de lezer een verkeerd startpunt geeft. Want je denkt dat het zal gaan over de val van de peuter, maar die peuter komt de rest van het verhaal niet meer aan bod. En dat is meteen het enige minpuntje aan het hele boek. Want verder is het een fijne thriller die je in één ruk wilt uitlezen. Isabel Ashdown weet de lezer aan zich te binden en ze te boeien tot aan het eind van het boek.