Hoewel het er vroeger zo aan toe ging en dat het zelfs nu nog steeds aan de orde is, verbaas ik me toch altijd over de rassenstrijd. Bij het lezen over zulke onderwerpen krijg ik altijd plaatsvervangende schaamte. Des te belangrijker is het om er weer even bij stil te staan. Maddie ondergaat echt een transformatie: van een huisvrouw die zich niet echt kan uiten naar een vrouw die precies weet wat ze wil en wat niet, en het ook uitvoert. Ondanks dat ze erop aangekeken word, doet ze wat zij vindt dat rechtvaardig is. Wat haar tot een sterk en liefhebbend personage maakt. Het boek leest makkelijk weg en waar ik in eerste instantie niet helemaal begreep waar het naartoe ging, werd ik echt verrast en bleek het verhaal niet te gaan om wat ik dacht. Dat geeft het net een beetje meer. De hoofdstukken vanuit Maddie worden afgewisseld met de perspectieven van mensen waarmee ze te maken heeft. Zo ontstaat er weer een andere kijk op de zaak omdat het vanuit een ander personage  toch anders wordt beleeft. Op deze manier komen de andere personages ook meer tot hun recht en is het heel duidelijk hoe ze in elkaar zitten. 

De vrouw in het meer is een boek met lagen, waar je steeds dieper in komt te zitten en je helemaal heeft opgeslokt op het einde.