Op een zekere dag, als ze het geheim van haar stiefvader Jeff Corrie ontdekt, krijgt tiener Hannah Armstrong een andere identiteit aangemeten en wordt door haar moeder Laurel van San Diego naarbij het Canadese eiland Whidbey gereden waar ze als Becca King een nieuw bestaan op leert bouwen. Becca is in staat flarden van gedachten van andere mensen op de pikken, zogeheten fluisteringen. Vaak handig, soms zeer storend. Echter, niet alleen voor Becca zelf, maar ook voor de lezer. 

Doordat het een trilogie betreft is de opbouw traag en gebeurt er tot aan de helft nagenoeg niets noemenswaardigs. De uiteindelijke plot komt over alsof er iets groots is opgelost maar alle ophef blijkt niet in verhouding te staan tot wat er heeft plaatsgevonden. En hoewel er gebruik wordt gemaakt van enige twists, treft dat uiteindelijk geen doel. Het gevoel in het ootje te zijn genomen blijft dan ook lang hangen. 

Als Becca eenmaal op Whidbey verblijft wordt al snel duidelijk dat er een ons-kent-ons sfeertje heerst. Maar als er een ongeluk gebeurt en een jongen in coma raakt, wijst iedereen naar elkaar behalve naar degene die men nauwelijks kent. Gedragingen kloppen niet bij leeftijden en de auteur heeft de neiging iedereen zo af te schilderen dat hun intellegentie ver te zoeken is. Deze Y.A. heeft duidelijk teveel overbodige bestanddelen. Gewichtsproblemen en uiterlijke onzekerheiden worden door de auteur nog eens onderstreept en dat terwijl tieners hier al onzeker genoeg over zijn. Volstrekt onnodig en bovendien ook niet relevant voor het verhaal. Als we het paranormale aspect weg denken en Becca een 'gewone' tiener zou zijn geweest met het bijbehorende inzicht, zou het boek in een geheel ander licht komen te staan. Young Adults vormen duidelijk een doelgroep waar George te weinig kaas van gegeten heeft. Stormgevaar is, hoe leuk ook gepoogd, geen boek waar de jeugd warm voor zal lopen.