Nadat de tante van Jez, een vriendin van Sonia, langzaam maar zeker steeds dichterbij komt in haar zoektocht naar Jez, voelt Sonia dat er geen weg meer terug is en het net zich steeds meer rondom haar sluit. Gedwongen om haar daden te verbloemen, neemt ze besluiten die grote gevolgen hebben. 

Het debuut van Penny Hancock, Het huis aan de rivier, houdt het ergens tussen een roman, een psychologische roman en een misdaadroman, maar is beslist niet thrillerwaardig. Daarvoor ontbreekt het aan spanning en zijn er weinig tot geen verrassingselementen. Dat wat voor een verrassing zou kunnen zorgen wordt al op de achterflap van het boek weggegeven (onder andere de relatie van Sonia tot haar broer Seb). 

De belevingswereld en labiele gedachtegang van Sonia worden uitstekend beschreven, waarbij ook de oorzaak van haar labiliteit – die in een ver verleden ligt - duidelijk naar voren komt. Daarentegen roept de passieve gelatenheid van Jez tal van vragen op, waarop de lezer na het dichtslaan van het boek geen antwoorden heeft gekregen en werken juist de ongeloofwaardigheid van het verhaal in de hand. 

Daarnaast zou het boek een extra dimensie hebben gekregen als de schrijfster de gevoelens en de belevingen van Jez verder had uitgewerkt. Enerzijds worden de gebeurtenissen bezien vanuit Sonia, anderzijds vanuit Helen, de tante van Jez. Vanuit het heden wordt teruggeblikt naar Sonia’s jeugd in en rondom het huis aan de rivier, worden gebeurtenissen herbeleefd en komt het gemis van haar broer Seb naar voren. Het huis aan de rivier is geschreven in een eenvoudige, makkelijk leesbare schrijfstijl, het boek heeft een schitterende cover die tot de verbeelding spreekt en de scènes die zich tussen Sonia en Seb afspelen op de Thames zijn de beste beschrijvingen uit het boek. 

De plot die origineel is heeft te lijden onder het gebrek aan spanning en wordt daardoor niet goed benut. Dat is heel jammer en maakt Het huis aan de rivier niet meer dan een aardig boek.