Een onnavolgbaar wrede seriemoordenaar zit al jaren gevangen. Geïsoleerd, in een zwaar beveiligde instelling. Zijn bewakers zijn als de dood voor hem. Dan komt een van zijn slachtoffers, de dertien jaar daarvoor ontvoerde en allang dood verklaarde Mikael, over een verlaten spoorbrug aanlopen. Een race tegen de klok begint, want misschien leven er nog meer van zijn slachtoffers. Maar waar zijn ze? Is er een handlanger? In het geheim wordt een politievrouw de gevangenis in gestuurd, die de geheimen van de griezel moet achterhalen. Tegelijkertijd speurt de politie met alle mogelijke middelen naar de verblijfplaats van de ontvoerde zielen. 

Slaap is mijn kennismaking met het schrijversechtpaar Lars Kepler. En geen verkeerde. Het boek is goed geschreven, in helder en strak taalgebruik. Het perspectief wordt afgewisseld tussen politie, vader van de vermiste jongen, de arts die de sluwe moordenaar in de gevangenis bewaakt en meer personages. Hier en daar schiet de schrijver iets uit de bocht met scenes die er niet toe doen. Het is geruststellend om te lezen dat de rechercheur een explosieve ruzie tussen twee mannen oplost door er een sneeuwballengevecht van te maken, maar voor het verhaal kan dit soort informatie gemist worden. 

Eén ding heeft me mateloos gestoord. Kan in vredesnaam iemand aan de schrijvers uitleggen dat er witregels bestaan? Het is niet nodig om bij elke witregel een nieuw hoofdstuk te beginnen. Of is dit soms de erfenis van om en om een hoofdstukje schrijven? In elk geval ben je op bladzijde 150 al bij hoofdstuk 60 of zo. Onnodige papierverspilling en bovendien – veel erger nog – word je telkens uit het verhaal gehaald, waardoor het veel vaart verliest. Verder is Slaap een heerlijk boek. Spannend. Goed opgebouwd. Een echte aanrader. Tip: lees het niet in bed, want het boek doet zijn naam geen eer aan…