Bij Jón, Margrét en hun twee dochters krijgt Agnes tijdelijk onderdak. De omstandigheden zijn zwaar, maar Agnes heeft het er beter dan waar ze eerder haar tijd doorbracht. Langzaamaan veranderen de onderlinge verstandhoudingen wanneer men van elkaar steeds meer aan de weet komt.

De laatste rituelen van Hannah Kent wordt aanbevolen door Karin Slaughter. Het betreft een roman met een duidelijk whydunit element. Het op ware feiten gebaseerde verhaal stuurt aan op een afloop die menig lezer zou willen veranderen, als Agnes zich maar een beetje meer zou openstellen. De jonge hulpdominee Tóti laat Agnes ontdooien door haar in etappes haar verhaal te laten vertellen. Hierdoor, en door Agnes eigen gedachten, wordt beetje bij beetje haar leven in kaart gebracht. Hard, eenzaam, op sommige momenten gekoesterd en uitermate zelfstandig is haar bestaan geweest tot het moment waarop haar vrijheid werd verruild voor gevangenschap. 

Hannah Kent schetst op onnavolgbare wijze de tijdsgeest van toen. Tot in detail nauwkeurig beschreven weet de auteur de lezer mee te nemen naar het IJsland van weleer. De laatste rituelen, verschenen in september 2013, mag in mijn ogen niet ongelezen blijven. Een klein maar belangrijk stukje historie, vermengt met alles wat een roman nodig heeft om opgemerkt te worden. De spanning ligt verborgen in hetgeen stapvoets wordt geopenbaard; de verhoudingen komen op scherp te staan wanneer mensen bijeen worden gezet en geacht worden samen te werken, te leven en elkaar te vertrouwen. 

Complimenten voor deze Australische auteur.