Op de cover van Het stille meisje zie je een eenzaam meisje voor een huis in een bos. Dit meisje is op de vlucht nadat een logeerpartij bij haar oom, tante en neefjes eindigt in een slachtpartij. Deze zaak wordt in eerste instantie opgepakt door de lokale politie, maar al snel komt de Nationale Recherche in beeld met als betrokken psycholoog Sebastian Bergman. Hij is het voornaamste karakter in dit boek. Naast de politiezaak kom je als lezer steeds meer te weten over zijn privéleven. Al gauw blijkt dat één van de rechercheurs in zijn team zijn dochter is. Deze verhaallijn is eerst wat lastig te volgen, omdat dit voort borduurt op een eerder boek in deze serie over Sebastian Bergman, beter bekend als De Bergmankronieken.

Het stille meisje is het vierde deel van deze serie van de hand van het schrijversduo Michael Hjorth en Hans Rosenfeldt. Het boek omschrijft een mooi kat-en muisspel tussen de politie en de dader. In de hoofdstukken die aan de dader gewijd zijn, wordt de spanning goed opgebouwd. Als lezer kruip je in het hoofd van de dader, terwijl je net als de politie in het duister tast naar zijn identiteit. De auteurs werken de verschillende karakters in het boek goed uit. Dit geldt niet alleen voor Sebastian Bergman.

Bij Sebastian zie je gedurende het boek echt een ontwikkeling in zijn persoon ontstaan en werd mijn sympathie voor hem alleen maar groter. Ik vind het ontroerend hoe hij het meisje, dat getuige was van de moord op haar familie in bescherming neemt en zich daarmee kwetsbaar opstelt. 

De schrijvers hebben er veel aandacht aan besteed om dit goed uit te werken. Het stille meisje eindigt met een cliffhanger, maar voor mij is dit, na een mooie afronding, mosterd na de maaltijd en komt het wat gekunsteld over. Aan de andere kant wekt het wel mijn nieuwsgierigheid en zorgen de auteurs er zo voor dat ik toch het volgende boek wil lezen. Een kleine (valse) irritatie van mijn kant dat ik wéér een boek moet toe voegen aan mijn al lange wensenlijst.