Hetzelfde overkomt bergbeklimmer Nick in Echo. Tijdens een klimtocht met zijn maatje Augustin, valt Nicks oog op een voor hen nog onbekende berg; De Maudit. Ze besluiten deze berg te klimmen met alle gevolgen van dien. Augustin komt om en Nick wordt met vreselijke verwondingen naar het ziekenhuis gebracht. Zijn leven lang zou hij verminkt blijven. In eerste instantie is iedereen blij dat hij het heeft overleeft, maar naarmate de tijd verstrijkt en er steeds vreemdere dingen gebeuren om Nick heen, komt zijn vriend Sam er al gauw achter dat niet alleen Nick het heeft overleefd, maar dat er nog iets in hem is ontwaakt. 

Thomas Olde Heuvelt heeft een schrijfstijl die hopelijk veel andere schrijvers gaat inspireren. Hij speelt en breekt met huidige conventies wat het verhaal alleen maar ten goede komt. Daarmee wordt er ook een hele goede spanningsboog opgezet. Echo is niet alleen een spannende horror/thriller. Het is ook een uiteenzetting waar de obsessie voor schoonheid en de ambitie voor alsmaar meer toe kan leiden; het slokt je op. 

Echo is onderverdeeld in delen en wordt verteld vanuit verschillende personages. Voornamelijk Nick en Sam komen aan het woord, respectievelijk door middel van een manuscript aangevuld met dagboekfragmenten en aantekeningen. Beiden hebben een eigen stem en dat maakt juist het boek zo verfrissend. Nick vertelt zoals zijn beklimming is geweest, en Sam representeert de snelle generatie van nu die doelt op meer, mooier en sneller. Waarbij de vraag rijst, kun je nog liefde voelen voor iemand als zijn uiterlijk er niet meer is? En nog een stap verder; 'wanneer houdt iemand echt op te bestaan, zelfs als hij er nog is?'

Vooral Sam is van het snelle spreektaal. Veel Engels en hij schiet van eerste persoon naar tweede en weer terug. Net als het bij een normaal geheugen gaat ook hier de tegenwoordige en verleden tijd door elkaar. Nick daarentegen is meer dense, zoals ze dat zo mooi in het Engels zeggen. Hoewel zijn stukken als langdradig kunnen voelen is dit precies zoals zijn gemoedstoestand en reis was. 

Het verhaal zelf is heel goed opgebouwd. Het begint al met een proloog waar je nekharen van overeind gaan staan. Deze trend zet zich voort gedurende het hele boek. Olde Heuvelt speelt met vooruitblikken, herhalingen, flashbacks en het geheugen van zijn personages. De twijfels van Sam slaan uiteindelijk ook door op de lezer. De auteur neemt risico's in zijn schrijven en manier van vertellen. Het pakt goed uit, dat is zeker een meerwaarde voor dit verhaal en is het een verademing dat iemand dit durft. 

Toch is Echo niet alleen een briljant geschreven horrorthriller die de grens opzoekt tussen menselijk en onmenselijk. Het toont ons waar ambitie toe kan leiden en is tegelijkertijd een ode aan de liefde.