Arts Tekla Berg werkt in het Nobelziekenhuis op de spoedeisende hulp. Ze heeft een fotografisch geheugen, is eigenzinnig, eigenwijs en scherp en gaat geen discussie uit de weg. Ze is echter ook verslaafd aan amfetamine en energiedrankjes, iets wat haar nog al eens in de problemen dreigt te brengen. Haar collega’s en vrienden proberen Tekla op het goede pad te houden en haar een beetje bij te sturen. Op een dag komen twee mannen binnen op de SEH, de jongste van hen is zwaargewond. Ze zijn aangereden bij een bushalte. Tekla doet er alles aan om de man te redden, daarbij wordt ze behoorlijk in de weg gezeten door haar nieuwe, arrogante collega. Terwijl ze bezig is loopt er een wat verwarde vrouw door de gangen van het ziekenhuis, een jongetje loopt achter haar aan. Ze let er niet echt op, maar dan gebeuren er vreselijke dingen op de afdeling die veel indruk maken. Tekla probeert alles op een rijtje te krijgen, want wie zijn deze personen en wat heeft het jongetje ermee te maken? Ze gaat op onderzoek uit. 

De cover van Zeg nooit je naam is heel bijzonder. Op een afstand lijkt het een Zweeds sneeuwlandschap, maar dat blijkt verrassend genoeg eigenlijk het gezicht van een vrouw te zijn. Een prachtige sobere intrigerende cover, mooi passend bij die van het eerste deel van deze reeks. Christian Unge schrijft op een prettige en vloeiende manier. Verleden en heden wisselen zich af, wat in het begin wat rommelig overkomt. De lezer wordt echter al snel meegezogen in het verhaal. Wat hebben de personages met elkaar te maken en waarom gebeurt er van alles? De regelmatige terugblik naar het verleden maakt veel duidelijk. Het verhaal wordt afwisselend verteld vanuit het perspectief van de onbekende vrouw en van Tekla. Er wordt wel veel medisch jargon gebruikt, maar dit past ook wel bij de omgeving waarin het verhaal speelt. Die omgeving, het ziekenhuis bepaalt de sfeer van het verhaal, het is mysterieus, soms wat zakelijk en de perikelen door de veranderingen in het ziekenhuis zijn ook voelbaar. Samen een bijna levensecht beeld. Tekla leert de lezer in dit boek weer wat beter kennen, haar karakter krijgt wat extra body. De karakters van de overige personages blijven oppervlakkig, ze worden niet echt uitgediept. Op één uitzondering na. Over de onbekende vrouw kom je als lezer ook aardig wat te weten, dit is ook wel belangrijk voor de psychologische kant van het verhaal. Als Tekla op onderzoek uitgaat komt ze soms in vreemde situaties terecht en dan is het boek echt heel spannend, die spanning weet Unge jammer genoeg niet goed vast te houden. Een ervaren thriller lezer heeft de plot ook al snel door. Al met al een leuke thriller, maar geen hoogstandje.