In Noorwegen worden de lichamen gevonden van twee elfjarige jongens. Aan de een is duidelijk veel zorg besteed, de ander lijkt achteloos te zijn gedumpt. Al snel wordt duidelijk dat deze plaats delict grote overeenkomsten vertoont met een zaak in Zweden van acht jaar geleden. Hoewel de zaak daar inmiddels een cold case is sturen ze wel ondersteuning in de vorm van de psycholoog die destijds het daderprofiel opstelde. Hij wordt aan het werk gezet met de jonge Mia Krüger, een veelbelovende studente aan de politieacademie waarover het gerucht gaat dat ze is behept met een uitzonderlijke intuïtie. 

Sneeuwwit is een boek dat de lezer vertelt wat voorafging aan de eerste drie delen. Het geeft duidelijkheid over de manier waarop de samenwerking tussen Munch en Krüger tot stand is gekomen en hoe met deze eerste kennismaking de basis wordt gelegd voor de hechte band die ze in de latere boeken ontwikkelen. Ondanks de aandacht die hiervoor is blijven de privésituaties van beide rechercheurs wat achter. Naast het aanbrengen van diepgang in diverse personages zijn er meerdere verschillende verhaallijnen. Sommigen worden later aan de plot geknoopt, er zijn er echter ook die eigenlijk weinig toevoegen. Ondertussen is het voor de lezer zaak om de vele op elkaar lijkende namen uit elkaar te houden. Björk heeft een aparte schrijfstijl. Lange fraai gevormde zinnen worden afgewisseld met korte zinnen die in een snel tempo achter elkaar een bladzijde vullen. Bij elkaar gevoegd vormt dit een interessant geheel dat zeker een bijdrage levert aan het leesplezier. 

Samuel Björk schotelt zijn lezers met Sneeuwwit een fijne thriller voor, maar het is geen topper geworden. Daarvoor zijn er te veel losse verhaallijnen die soms nergens naartoe gaan, is de opbouw van de plot te traag, mist de spanning en blijft een degelijke verklaring voor motief achterwege.