Het verhaal kabbelt lange tijd voort en de vraag is of we ooit nog van het vliegveld afkomen. Toch krijgt het boek in de tweede helft een wenteling, die ander licht op de zaak werpt. Mijn interesse wordt aangescherpt en plots ben ik toch wel nieuwsgierig naar waar het verhaal heen leidt. Helaas is dit niet van heel lange duur, want de schrijfstijl van Mari Hannah doet erg langdradig en eentonig aan en ze lijkt de spanning van het verhaal niet goed over te kunnen brengen. Ook begin ik me steeds meer af te vragen of ik niet te veel gemist heb. Spoorloos is namelijk het zevende deel in een serie, maar pas het eerste deel dat in het Nederlands vertaalt is. Er worden steeds toespelingen gedaan naar eerdere gebeurtenissen, die enerzijds nieuwsgierig maken naar wat vooraf gegaan is, maar die vooral frustreren omdat er het idee is iets te missen in de onderlinge dynamiek van de personages. Van de personages zelf is overigens wel een goed beeld te vormen, ook al is dit een eerste kennismaking. Ik stel gaandeweg zelfs mijn gevoel voor Kate bij, iets wat misschien ook van het begin anders geweest was als haar achtergrond meer bekend was. Maar ik moet me echt door het verhaal heenworstelen, wat ontzettend jammer is want de plot blijkt verre van slecht. Tegen het einde wordt de spanningsboog dan ook weer iets aangetrokken en blijkt er een heel verhaal achter de vermissing van vlucht 0113 te zitten. Een verhaal dat origineel is en ook erg goed in elkaar gezet blijkt. Het maakt dat ik toch weer nieuwsgierig wordt naar meer van Mari Hannah, maar of ik daadwerkelijk een volgend boek zou lezen, in de serie of losstaand, valt nog te bezien. Spoorloos is een boek met potentie, maar mist essentiële ingrediënten die het een topthriller maken. 

Deze recensie verscheen oorspronkelijk op Jaimy's Eat Sleep Read (blog)