Vesper wordt door haar vader op een cruisevakantie gestuurd. Klinkt goed natuurlijk, tot blijkt dat het eigenlijk om een heropvoedingsprogramma voor pesters gaat. De deelnemende jongeren moeten zich aan zeer strenge regels houden en het gerucht dat niet iedereen levend terugkomt boezemt Vesper angst in. Gelukkig vindt Vesper de nodige steun bij Gwen, haar kamergenote, en ontstaat er een mooie band tussen de twee meisjes. Gwen beweert dat ze onschuldig is, dat ze niemand heeft gepest. Maar waarom is zij dan aan boord? 

Maren Stoffels weet steeds de aandacht vast te houden door de korte hoofdstukken en voldoende afwisseling binnen de verhaallijn. Sommige passages zijn misschien net iets te uitvoerig, maar dat draagt zeker bij tot het inlevingsvermogen. Een paar deelnemers en gebeurtenissen worden extra onder de aandacht gebracht, want al die jongeren aan boord dragen hun eigen verhaal met zich mee. Waarom Vesper bij de pesters hoort, wordt knap in beeld gebracht. Als lezer krijg je haast begrip voor haar gedrag. Tussendoor zijn er dagboekfragmenten waarin passages zijn doorgestreept, een beetje geheimzinnig. En naar het einde toe komt ook Gwen ruim aan bod in aparte hoofdstukken. De thema’s pesten en afscheid worden goed belicht in dit verhaal. Maren Stoffels weet zowel de rol van dader als van slachtoffer duidelijk in beeld te brengen. No exit schuwt geen geweld. Het is een hard verhaal waarin de personages zowel fysiek als mentaal voor zware beproevingen staan. De deelnemers worden met hun pestgedrag geconfronteerd, ze ondervinden nu zelf wat ze anderen hebben aangedaan. Sommigen komen tot inzicht, maar niet iedereen toont berouw. Dit boek blijft lange tijd nazinderen. Hoe woorden en daden vaak veel harder aankomen dan verwacht, hoe heftig de gevolgen van pesten kunnen zijn. 

No exit is absoluut geen vrolijk verhaal, maar Maren Stoffels heeft hiermee een belangrijk thema knap onder de aandacht gebracht.