Later, bij de verdeling van het geld blijkt dat de drie mede-overvallers wel weten wie Vincent Madigan is. Hij executeert hen en arrangeert de plaats delict, zodat het lijkt of de drie elkaar hebben gedood. Wie is Madigan? De enige verrassing in deze politieroman. 

Een rechercheur van Interne zaken, Walsh, ooit op eigen verzoek op een bureaufunctie gezet daar hij bang was verzeild te raken in corruptie, wordt bij gebrek aan mankracht ingezet bij het onderzoek naar de slachting. Hij geniet van zijn oude functie als inspecteur van moordzaken en wil koste wat kost informatie van de criminelen die betrokken zijn. Vrijwel meteen overschrijdt hij de grens van goed naar kwaad. 

Helaas heeft de schrijver er zich bij Walsh makkelijk vanaf gemaakt. Een vuurpijl die niet afgaat. Juist bij de grenzen in het leven, moet een mens keuzes maken. De overwegingen die tot de keuzes leiden, zijn boeiend om te lezen. Ze maken dat levens andere wendingen nemen. Een goede thriller gaat over dilemma’s in die grensgebieden. Madigan heeft al jaren de grens van goed naar kwaad overschreden en leeft op een afglijdende schaal van onmenselijkheid. Geen terugkeer mogelijk, elke nieuwe situatie wordt vanuit dezelfde ontbrekende moraal aangegaan. Er is geen wezenlijke verandering in zijn personage en dat maakt deze thriller, inclusief de gewelddadigheid, waarbij boeven en politiemensen niet voor elkaar onderdoen, een oppervlakkig verhaal. 

De bedoeling van de schrijver lijkt dat we compassie met Madigan krijgen, wat bij mij niet gelukt is, wat mede aan de stijl van schrijven ligt. Personage Madigan is in de derde persoon geschreven, maar er zijn ook hoofdstukken waarin hij nog eens in de ik-vorm zijn innerlijk uitbraakt. Letterlijk. Hij braakt wat af ondanks de weinige maaltijden die hij eet. Hij zweet, zuipt, rookt, vloekt en gebruikt karrenvrachten pillen, uppers, downers, die hij, vanwege hun illegale herkomst, onder een plank in zijn vloer bewaart. Madigan loopt keer op keer, hoofdstukken lang, psychisch leeg. 

Niets is zo dodelijk saai als dat soort herhalingen. Madigan heeft schuldgevoel over de verdwaalde kogel in de buik van het meisje en verbergt haar moeder die door Sandía bedreigd wordt met de dood. Een hart? Nee, schuldgevoel. Dat verwart de schrijver met mededogen, wat een hart veronderstelt. Schuldgevoel is kwaadheid, geen hart. Een inktzwart boek.