James Carol is een uit Schotland afkomstige gitarist, geluidstechnicus en journalist. Dat hij nog meer kan bewijst hij met zijn debuut De poppenspeler, het eerste boek uit een serie rond ex-FBI profiler Jefferson Winter. Inmiddels zijn er al drie delen verschenen en staat nummer vier gepland voor volgend jaar zomer. 

Het boek begint goed met een mooie cover en een intrigerende tekst op de achterflap. Jefferson Winter is een eigenzinnige, ietwat excentrieke gedragsdeskundige die anderhalf jaar geleden zijn carrière bij de FBI aan de wilgen heeft gehangen om zich op contractbasis te laten inhuren door verschillende politiekorpsen. In De poppenspeler sluit hij zich aan bij Scotland Yard om inspecteur Mark Hatcher bij te staan in een afschuwelijke zaak waarbij vrouwen, nadat ze eerst zijn ontvoerd en gemarteld, apathisch worden teruggevonden. Op alle vrouwen is door de ontvoerder een lobotomie uitgevoerd waardoor ze alleen nog kunnen functioneren als een kasplantje. Een vijfde vrouw is ontvoerd, tijd is van een enorm belang en samen met Hatcher en brigadier Sophie Templeton is het aan Winter om voor een goede afloop te zorgen.

Na alle thrillers die er al zijn geschreven vraag je je soms af of het überhaupt nog mogelijk is om een originele verhaallijn te verzinnen. Gelukkig kan dat nog steeds en dat bewijst Carol met De poppenspeler. De moordenaar die niet doodt is een ongrijpbare dader, complex en met tegenstrijdige gedragingen. Het lukt Carol prima om de lezer lang op het verkeerde been te zetten omtrent de persoonlijkheid en het motief van de dader waardoor de uiteindelijke climax best verrassend is. Jammer genoeg laat Carol het afweten wanneer het gaat om een inzicht te geven in de achtergrond van de dader. Het is een psychopaat, natuurlijk, maar waarom pleegt juist deze man deze verschrikkingen en waarom op deze manier? Wat deze dader aan bagage meekrijgt is nogal algemeen en cliché, je kunt er alle kanten mee op. Dit is teleurstellend voor de lezer en haalt de geloofwaardigheid van het verhaal onderuit. 

Jefferson Winter is typisch een personage waar je als auteur nog vele boeken mee vooruit kunt. Zijn vader was een seriemoordenaar die zijn vrouwelijke slachtoffers vrij liet in het bos om ze vervolgens op te jagen en te doden. Het moment waarop hij werd geëxecuteerd was het moment voor Winter om weg te gaan bij de FBI. Als freelance profiler in een gevaarlijke wereld zal er altijd genoeg werk voor hem zijn. Daarnaast is Winter niks minder dan briljant; zijn analyses en voorspellingen kloppen altijd en lijken soms meer te maken te hebben met telepathie dan met het profilen van gedrag. Dit is soms niet erg realistisch, maar wel erg leuk om te lezen en het voegt een zekere mate van humor toe in een over het algemeen behoorlijk grimmig boek. 

Het verhaal is geschreven vanuit het ik-perspectief van Winter, afgewisseld met de belevenissen van Rachel, de vijfde ontvoerde vrouw. Dit is een hele goede zet, want deze combinatie jaagt de spanning aan en houdt daarmee de lezer alert en scherp. De schrijfstijl is krachtig en vlot en soms erg realistisch. De scene waarin beschreven wordt hoe de lobotomie wordt uitgevoerd op de slachtoffers is beslist niet geschikt voor zwakke magen. De poppenspeler van James Carol is een veelbelovend debuut: zeer origineel, krachtig en gruwelijk spannend. Ondanks de minpunten wat betreft het geloofwaardig uitwerken van zijn personages bezit Carol zeker het talent om in volgende delen hierin te groeien.