We leren Mia en Abe heel goed kennen, ook hun verleden wordt uitgediept en hun beider levens blijken niet over rozen te zijn gegaan. Deze diepgang zorgt voor een band met de personages waardoor ze tot leven komen. Niet alleen de hoofdpersonages krijgen een diepgang, ook de overige karakters én de verdachte zijn heel diep uitgewerkt. Dit zorgt ervoor dat het makkelijk is om de vele personages uit elkaar te houden. De spanning zit er gelijk in en gedurende het hele verhaal zwakt deze geen moment af. De pyromaan werkt in een rap tempo zijn lijstje af en stil zitten is er dan ook niet bij. De onmacht van Mia en Reed is ook hier goed te voelen. Ze lopen op hun tandvlees en ook als lezer beland je op het puntje van je stoel. De plot blijkt er ook weer een die er echt uitspringt. Er is goed over nagedacht en is diep en grandioos uitgewerkt.

Tel tot tien blijkt op vele punten diepgang te hebben, wat het niet alleen een top thriller maakt maar als roman zeker hoge ogen kan gooien. Het lijkt voor ieder wat wils, maar de ultieme leeservaring beleef je als je van al de 'specialiteiten' van Karen Rose houdt.