In het het eerste deel volgen we Eerwaarde Verrall, Thomas Churcher, Francis en Richard Field. Deze mensen stonden Harriet het meeste na en we leren hun verschillende gevoelens kennen ten opzichte van Harriet, maar ook het onderzoek. Door deze verschillende perspectieven wordt er een beeld van Harriet gevormd. Harriet houdt er verschillende vriendschappen met mannen op na, wat in die tijd voor een ongetrouwde vrouw tot flink wat speculaties lijdt. Als bij de autopsie blijkt dat Harriet in verwachting was, is de tamtam compleet. Ook de overige personages leren we natuurlijk in hun eigen verhaallijn goed kennen. Ieder had op hun manier bepaalde gevoelens voor Harriet en omdat ze er allemaal van overtuigd lijken dat deze gevoelens wederzijds waren, komt Harriet in slecht daglicht te staan. 

Daarna verspringt het verhaal naar twee jaar later, waarin het onderzoek niets is opgeschoten en de lijkschouwer nogmaals elke getuige oproept om zijn of haar bevindingen te delen. Vele mensen in het dorp vinden het tijd om de zaak Harriet te laten rusten. Een doodsoorzaak wordt misschien gevonden, maar de schuldige zoeken is als een naald in een hooiberg. Deze passagage zijn best langdradig en is het even worstelen om erdoor heen te komen. Eenmaal aangekomen bij Harriets dagboek blijkt dat de vork heel anders in de steel zit met betrekking tot bepaalde vriendschappen en gevoelens. Nu komt de Harriet tervoorschijn zoals ze zichzelf presenteert en neerzet. Een jonge vrouw die haar stempel probeert te drukken op de wereld en vaak in situaties terechtkomt waar ze niet om gevraagd heeft. Dit interessante stuk geeft niet alleen het verhaal een wending, maar ook de lezer een boost om verder te lezen. Het einde is er dan een wat er zeker niet aan zat te komen. Een verassend plot waaruit blijkt dat alles zeer doordacht is geweest. Had het verhaal minder langslepend kunnen zijn? Ja, maar toch geeft ook dit perfect het verhaal weer. Het is een lange zoektocht geweest en of het recht zegeviert blijft tot op het einde de vraag.