Als Ruby, de zwarte huishoudster, bij het huis van haar werkgeefster Joyce aankomt, staat kleine Barbara buiten en vindt ze baby Lily huilend in haar bedje. Op de keukenvloer treft Ruby bloedvlekken aan en Joyce blijkt verdwenen te zijn. Wat is er toch gebeurd in het keurig gezinnetje in die nette wijk Sunnylakes? Is alles daar wel zo perfect als ze doen uitschijnen? Houden de vrouwen zich enkel maar bezig met de kinderen, boodschappen doen, het huishouden en het vrouwencomité… zoals hun echtgenoten verwachten? 

Inspecteur Nick Blake tracht meer duidelijkheid in deze zaak te krijgen. Hij stapt zonder vooroordelen in het onderzoek en komt op voor de zwarte huishoudster. Dat hij een buitenbeentje binnen zijn korps is, valt meteen op. Zowel de omstandigheden, de omgeving als de stemmingen zijn meteen zeer goed getypeerd. Als lezer voel je de onderhuidse spanning en de broeierige sfeer. Belangrijke thema’s zoals de onderdrukking van de vrouw, rassenscheiding, Black Lives Matter en feminisme worden knap verwerkt in deze roman zonder hoogdravend aanwezig te zijn. Het vertelperspectief wisselt tussen Ruby, Joyce en Nick. Eenzelfde situatie wordt hierdoor vaak uit een ander oogpunt bekeken. Nick en Joyce komen aan het woord in de ik-vorm, terwijl Ruby haar verhaal vanuit een derde persoon wordt verteld. Zo wordt op een subtiele manier hun waarde vertegenwoordigd, mooi bedacht door de auteur. Verschillende scenario’s en verdachten komen aan bod in de korte hoofdstukken. Maar volgt er uiteindelijk gerechtigheid? Iedereen heeft ambities en dromen, maar soms moet je wel erg hard je best doen om deze waar te maken. Deze mooie boodschap komt goed tot uiting in deze spannende en psychologische roman. Het nawoord van de auteur zet je als lezer zeker aan tot nadenken. De thema’s die zijn aangehaald blijven immers actueel.

Die lange, lange dagen is een boek dat om een verfilming vraagt.