Ellie Marney heeft al meerdere bekroonde young adult thrillers op haar naam staan. Om haar boeken zo echt mogelijk te maken heeft ze contact met forensische onderzoekspecialisten en is zelf een echte misdaadjunkie. Naast auteur is Marney werkzaam als docent en zet ze zich in voor de campagne #LoveOyza, een campagne voor Australische jongerenliteratuur. Ik zie, ik zie is het eerste boek van Marney dat in het Nederlands is vertaald.

Ik zie, ik zie wordt aangeraden voor fans van De schreeuw van het lam, het tweede boek in de populaire serie over Hannibal Lecter. Tijdens het lezen wordt al gauw duidelijk waarom. Vanaf het moment dat Emma in contact komt met Simon heb je het gevoel alsof je leest over een jonge Hannibal Lecter, maar dan zonder het kannibalisme en voor de iets jongere lezer. Hierdoor zou men beter kunnen zeggen dat het boek geïnspireerd is op De schreeuw van het lam. Ondanks of misschien wel dankzij de overeenkomsten tussen De schreeuw van het lam en dit boek van Ellie Marney heb ik me geen moment verveeld tijdens het lezen. Marney heeft door haar beeldende schrijfstijl een vlot verhaal geschreven waardoor men door het boek heen vliegt en de personages hebben genoeg diepgang om je als lezer te kunnen inleven in hun omstandigheden. Ook zijn er voldoende onverwachte plottwists in het boek te vinden waardoor het boek steeds spannend blijft en je als lezer tot het einde blijft twijfelen aan wie de moordenaar is. 

Ik zie, ik zie is geschreven voor jongeren vanaf vijftien jaar, maar de gedetailleerde beschrijvingen van moorden laten het boek beter passen bij jongeren die nog net in de tienerleeftijd zitten. Hierbij komt ook dat het boek zich zou afspelen in 1982, niet echt een periode die jongeren zullen kennen en daarnaast ook een periode die niet logisch lijkt in het boek. Het lijkt zelfs geen enkel belang te hebben voor het verhaal en het zou zich ook zo in 2021 kunnen afspelen. Waarom er voor dit jaar is gekozen is daarom volledig onduidelijk. Uiteindelijk hield ik door het bovenstaande een zeer gemengd gevoel over aan Ik zie, ik zie. Hij lijkt namelijk vooral leuk te zijn door de vergelijkingen met De schreeuw van het lam en brengt ondanks de vlotte schrijfstijl weinig extra's. Je zult als lezer dus zeker kunnen genieten van het boek maar verwacht, zeker als je De schreeuw van het lam hebt gelezen of Silence of the lambs hebt gezien geen origineel verhaal.