Op de voorkant van het boek staat de quote Een familiegeheim dat angstvallig verborgen werd. Familiegeheimen zijn precies waar het in Ik moet je iets vertellen om draait. Niet om één familiegeheim, maar om meerdere. Een ander thema is moederschap: de mooie kanten ervan, maar ook de moeilijke met de intensieve babytijd en het omgaan met een opstandige puber. De opzet van het boek is vergelijkbaar met Zes duistere redenen van Jo Spain. Ook hier komen telkens andere familieleden aan bod vanuit wiens perspectief het verhaal verteld wordt. 

In Ik moet je iets vertellen is Jill de mater familias. Het verhaal speelt zich af in december en werkt toe naar kerstavond. De avond dat zij met haar volwassen zonen en hun partners naar hun vakantiehuis gaat voor de jaarlijkse kerstviering. Ondertussen gebeurt er heel wat in de aanloop hier naar toe. De drie zonen zijn alle drie auteur. Waar de één worstelt met een writer's block moet de ander een verbroken relatie verwerken. Ook de schoondochters hebben zo hun eigen problemen. Schoondochter Andrea maakt zich zorgen om een door haar moeder verwaarloosd buurmeisje. Schoondochter Mimi weet niet hoe ze haar puberdochter kan bereiken en heeft het moeilijk met haar babytweeling.

De hoofdstukken zijn kort en de personages wisselen elkaar voortdurend af. Nergens raakt de lezer de draad kwijt. Ik moet je iets vertellen is zeker geen doorsnee thriller waarin een misdaad plaatsvindt die opgelost moet worden. Het leest als een roman, maar wel één waarin de auteur doelgericht toewerkt naar een climax en de spanning goed weet op te bouwen. Het is duidelijk dat alles op kerstavond tot een hoogtepunt komt en de lezer rest niet anders dan bladzijde na bladzijde om te slaan en dat is zeker geen straf. Een origineel verhaal met sterke personages, een duidelijke verhaallijn en een aangrijpend en verrassend einde. 

Het lezen van Ik moet je iets vertellen is een cadeautje die Nicola Moriarty vaker mag uitdelen.