Elvin Post begon zijn carrière na zijn stage bij het literaire agentschap Ralph Vicinanza in Manhattan, New York. Aldaar schreef hij ook recensies van buitenlandse thrillers voor het Algemeen Dagblad. In Manhattan begon hij zelf met het schrijven van boeken. Hij debuteerde in 2004 met Groene vrijdag waarvoor hij in hetzelfde jaar de Gouden Strop ontving. In 2006 bracht hij Vals beeld uit dat ook een nominatie kreeg voor de Gouden Strop. Groene vrijdag en Vals beeld werden tevens genomineerd voor de Belgische thrillerprijs, de Diamanten Kogel. Niet al zijn thrillers werden als vrouwenthriller gezien, maar met zijn laatste thriller De cursus kreeg hij hoge waarderingen in (vrouwen)thrillerland. Elvin Post is de zoon van thrillerauteur Jacques Post. 

De proloog van Geen weg terug verhaalt vanuit het perspectief van Eva en er is duidelijk uit op te maken dat er iets aan de hand is. Iets gevaarlijks want er is sprake van een duidelijk dreigement. Na deze spannende inleiding gaat het verhaal terug naar tien dagen eerder. Eva en Anna verheugen zich niet alleen op het schoolfeest, maar ook over een week erna. Wekenlang hebben Eva, Anna, Fleur en Kim bij hun ouders gezeurd, maar ze mogen het volgend weekend in een vakantiebungalow in Schoorl doorbrengen. Maar eerst het schoolfeest. Eva heeft met moeite voor elkaar gekregen dat ze pas om halftwee 's nachts thuis hoeft te zijn. Afgesproken is dat de vriendinnen met elkaar naar huis fietsen. De meiden hebben een gezellige avond, beginnende liefdes bloeien op en zijn er problemen dan worden deze even aan de kant geschoven. Als ze midden in de nacht naar huis fietsen besluit Fleur een andere, kortere weg te nemen want ze zijn aan de late kant. Fleur is de meest brutale van allemaal, al zal later wel blijken dat het vaak ook alleen maar een pose is. De kortere weg leidt door een tunnel en als ze het einde van de tunnel bereiken zien ze daar een zwarte Mercedes staan. Het linkervoor- en achterportier staan open en ernaast op de grond liggen twee mannen in pak, allebei in een grote plas bloed en met gesloten ogen. Eva wil de politie bellen maar dan ziet Fleur een tas met geld. De verleiding is te groot, de tas met geld wordt meegenomen en de meiden gaan snel naar huis. 

In Geen weg terug zijn afwisselend Eva en Anna aan het woord, allebei vanuit de eerste persoon. De uitwerking van de hoofdpersonages is grondig, maar ook van de bijpersonages is een goed beeld te krijgen. Jongeren met kleine problemen maar ook met grotere problemen. Zoals gezinsproblemen die helaas steeds vaker voorkomen en waarvan Post maar een klein gedeelte van een schrijnende actualiteit aanstipt. Doordat het eerste gedeelte na de proloog meer gebruikt wordt als kennismaking met de personages, is hier nog niet veel spanning te vinden. Maar zodra de meiden in bezit zijn van het geld wordt dit ruimschoots goedgemaakt. Vooral Eva maakt zich veel zorgen en haar angst wordt voelbaar beschreven. De spanning wordt langzaam verder opgevoerd wat het steeds moeilijker maakt het boek even weg te leggen. De levensgevaarlijke situaties waarin de meiden terechtkomen laten soms flink naar adem happen. Het laat de gedachte opkomen dat het maar goed is dat een ouder niet altijd op de hoogte is van wat de kinderen doen. Zou alleen maar slapeloze nachten opleveren. Wel is er de twijfel over de geloofwaardigheid. Niet wat betreft over gebeurtenissen als het verhaal verder is gevorderd, maar wel over hun reactie als ze de auto zien staan met ernaast op de grond de twee mannen in een grote plas bloed. Dit terzijde leggend is het voor de jongere lezer een Netflix waardig spannend verhaal met aansprekende thema's. 

Post bewijst met Geen weg terug dat het Young Adult genre hem ook prima past. Hopelijk is dit geen eenmalig uitstapje.