Natalie, Matt en hun kinderen Paige en Will verwelkomen Tanya, een Britse uitwisselingsstudente die voor de duur van een jaar bij ze komt wonen. Voor de zeventienjarige Paige is het vanaf dag één een hel, omdat Tanya de kamer van Anabel heeft gekregen en zich misdraagt. Zij eist Natalie helemaal voor zichzelf op in het door een trauma verscheurde gezin. Twee jaar geleden is dochter Anabel overleden en Natalie ziet met de komst van Tanya een mogelijkheid om het gezin weer bij elkaar te krijgen. Het duurt niet lang of de gemoederen raken oververhit door toedoen van de slordige en veeleisende Tanya. Zij eigent zich dingen toe en misbruikt schaamteloos het vertrouwen dat Natalie in haar stelt. Zolang de kassa rinkelt in haar voordeel is er niets aan de hand, maar op het moment dat dit minder wordt, is dat in haar gedrag te merken. Dit alles ten koste van Paige. 

Met steeds wisselende perspectieven van Natalie en Paige weet Lamarr de lezer te boeien met dit karakter gedreven verhaal dat niet altijd even reëel overkomt. De plotwendingen en de gedragingen van de personages zorgen voor een boek dat achter elkaar uitgelezen wordt en waarvan de afloop toch nog verrassend is. De manier waarop Tanya zich in het gezin indringt komt niet erg realistisch over en naarmate we verder in het verhaal komen begint zij op een dusdanige manier te ontsporen dat dit tegen het ongeloofwaardige aanhangt. En toch is het een dusdanig vormgegeven personage waar een hekel aan krijgen niet moeilijk is, maar wel boeit, en vraagtekens oproept. Ze valt op met haar knappe verschijning en weet zo iedereen om haar vinger te winden. Einzelgänger Paige ontpopt zich als een ware detective en zoekt de achtergrond van Tanya uit, omdat er voor haar veel dingen niet kloppen. De twaalfjarige Will heeft goede ideeën om dingen uit te zoeken en is een kei met computers. Naar Natalie is de lezer vanaf het begin nieuwsgierig door de hints die naar haar verleden gemaakt worden. Wie is zij eigenlijk en wat is haar overkomen? En Matt is een rokkenjager annex geldschieter voor wie niet een hele grote rol in De logé is weggelegd. 

Lamarr heeft een fijne vlotte schrijfstijl en door de korte hoofdstukken leest het verhaal prettig. De vergelijking die door Uitgeverij Fontein gemaakt wordt met de boeken van Freida McFadden met huishoudhulp Millie is helemaal waargemaakt met dit boek. In De logé zien egocentrische ouders niet wat er om hen heen gebeurt, omdat ze met zichzelf bezig zijn en sneeuwt de schreeuw om aandacht bijna onder.