De dood is geen onbekende bezoeker van Shady Oaks Retirement Village, een pensionado community in San Diego. Maar wanneer het lichaam van een bewoner op brute wijze wordt neergestoken en zijn appartement wordt geplunderd, is het duidelijk dat zich binnen de hechte gemeenschap een moordenaar bevindt. Rechercheur Kit McKittrick ontdekt echter al snel dat de meeste bewoners er niet van gediend zijn dat de politie zich met hun zaken bemoeit…

De band van vrijwilliger Sam met de bewoners, blijkt van cruciaal belang te zijn in deze zaak. Kit ziet zich genoodzaakt met hem samen te werken. In een poging de gevoelens die ze voor hem heeft te negeren, is ze vastbesloten de gevaren die rond Shady Oaks rondwaren te ontrafelen.

Wanneer een bewoner van Shady Oaks, een luxe woonzorgcentrum voor senioren, op brute wijze wordt neergestoken, is het duidelijk dat zich binnen de muren een moordenaar bevindt. Kit McKittrick en haar collega worden voor de taak gezet de geheimen in het tehuis te ontrafelen. Kwade opzet start een half jaar nadat de moordzaak in Wrede leugens door Kit is opgelost. De persoonlijke verhalen lopen door, Kit wordt nog steeds gekweld door een overmatige last van bindingsangst. De auteur maakt goed voelbaar wat er zich in haar binnenste afspeelt, de spagaat waarin Kit zichzelf manoeuvreert is hartverscheurend, maar Rose brengt dit zo nadrukkelijk onder de aandacht dat het op den duur irritatie opwekt bij de lezer. 

Shady Oaks blijkt een hechte gemeenschap te zijn, waar lastig tussendoor te komen is. De band van psycholoog en vrijwilliger Sam Reeves met de bewoners blijkt van cruciaal belang te zijn in deze zaak. Kit moet wel met hem samenwerken, maar ze is vast van plan om hoe dan ook de raadselen rond de moorden op te lossen. Dat haar onderzoek niet steeds vlekkeloos verloopt, bezorgt haar een flinke dosis zelfverwijt. Tussen alle personages is grote welwillendheid jegens elkaar te bespeuren, er zijn weinig onderlinge spanningen. Net als Kits storm van emoties wat te veel is, wordt ook dit voortdurende begrip wel eens te veel. Ook hier zal de lezer fronsen en naar meer spanning, meer vuur verlangen. 

Karen Rose wijdt erg lang uit over wat er gebeurt en over de beslommeringen van Kit en haar collega’s. Gesprekken en verhoren zijn minutieus weergegeven, de lezer wordt overspoeld met onnodige, vaak herhaalde informatie. Het verhaal draait om camerabeelden, tijdschema’s en het goochelen met sleutelkaarten. Deze zaken beziet Rose steeds vanuit een ander standpunt, waardoor de lezer dreigt af te haken. Wel zorgt ze voor een aantal nieuwe verrassingen tussendoor, die dan opgenomen worden in het grote geheel van gedachtenspinsels. Kwade opzet mist de zinderende spanning die Wrede leugens wel had. Het feit dat lang voor het einde de dader al bekend is, is daar ook debet aan. Toch komt Rose nog met een daverende klopjacht aan het einde, die zenuwslopend genoeg is om de aandacht van de lezer vast te houden. 

Met Kwade opzet komt Rose minder goed voor de dag dan met het eerste deel van deze serie. Bij vlagen is het ook heel gezellig en joviaal, daardoor zou de term cosy crime hier niet misstaan.