Charlotte bevindt zich op de badkamervloer en lijkt daar uren, dagen te liggen nadat ze is gevallen. Heel knap hoe Lieneke Dijkzeul beschrijft hoe haar vechtlust lijkt af te nemen en ze steeds verder wegzakt. De angst om te overlijden lijkt plaats te maken voor acceptatie. 

Een andere verhaallijn is Charlotte in het heden die besluit wraak te nemen. Zijdelings komen we steeds meer te weten over Charlotte en haar jeugd en krijg je als lezer meer sympathie voor deze eenzame beschadigde vrouw. Het duurt even voordat de verbinding tussen deze twee verhaallijnen duidelijk wordt, maar dat is niet storend en draagt zelfs bij tot de spanning van het boek. 

Ik had wel meer moeite met de derde verhaallijn over de politie-inspecteur Vegter en zijn collega’s. Als je niet eerder een boek hebt gelezen met deze rechercheur en z’n collega’s in de hoofdrol word je wat in het diepe gegooid voor wat betreft de karakteromschrijving. Dit is namelijk al het zesde boek over Vegter en zijn collega’s. Dit is geen verwijt aan de schrijfster, maar maakt voor mij duidelijk dat deze serie beter in chronologische volgorde gelezen kan worden. De verbinding met Charlotte kon ik tot ver in het boek niet maken. Uiteindelijk werd dit wel duidelijk, maar ik denk dat het boek sterker was geweest als de focus volledig op Charlotte had gelegen en de politie meer zijdelings in beeld was geweest. Nu leidde deze zijsprong af van het sterke verhaal rondom Charlotte. Ook het homogeweld vond ik wat op zichzelf staan. 

De schrijfstijl van Lieneke Dijkzeul is heel poëtisch en raakt je echt, maar dit boek had bij mij meer sterren gescoord als het zich volledig geconcentreerd had op Charlotte, haar jeugd en de wraak die ze wilde nemen.