Nu ben ik niet zo’n recensent die zelf een boek zou willen schrijven. Zoals Annette al zegt is een recensie soms al een bevalling op zich en dat is elke keer weer een uitdaging. Genoeg uitdaging voor mij, laat mij maar lekker blijven lezen en recenseren. Maar dan moet ik nu dus mijn mening gaan geven over We moeten je iets vertellen. Nu moet ik er wel bij zeggen dat dit het eerste boek is dat ik lees van deze auteur (behalve het geschenkboekje voor de boekenweek dit jaar) en dus geen vergelijking kan maken met haar vorige boeken. 

Ik heb met volle teugen genoten van dit boek. Wat ik altijd wel leuk vind is als ik iets bekends tegenkom in een boek. Zoals er in dit boek de Pinksterconferentie in Vierhouten wordt vermeld. Als tiener woonde ik daar tegenover en het was er altijd een drukte van belang. We moeten je iets vertellen is een boek dat inderdaad afwijkt van de standaard. Maar wel met een verhaal dat de aandacht van de lezer continu kan behouden. Een thriller? Tja, ik zie graag een aantal angstaanjagende scenes in een thriller en die ben ik niet tegengekomen. Maar toch… 

Nu heb ik iets verteld over dit boek. Is dit nu een recensie? Denk het niet en ik moet mijn collega hier gelijk in geven, Wij moeten je iets vertellen is niet te recenseren. Er valt ook niets op aan te merken, het zit gewoon goed in elkaar. Veel zal je dus niet hebben aan mijn verhaal, rest mij nog te zeggen: lees dit boek en vorm je eigen mening.