Riley Sager is het pseudoniem van een voormalig journalist, redacteur en grafisch ontwerper. Nu een fulltime auteur. Riley's eerste thriller, De laatste meisjes, was een bestseller die gepubliceerd is in 25 talen en de filmrechten hiervan zijn inmiddels verkocht. 

Vijftien jaar geleden bracht Emma voor het eerst haar vakantie door op een zomerkamp. Camp Nightingale, een Amerikaans zomerkamp dat ze nooit meer zal vergeten. Ze maakte nieuwe vrienden daar en leerde leugens te vertellen maar aan het kamp kwam abrupt een einde toen drie van haar nieuwe vriendinnen spoorloos verdwenen. Vijftien jaar later is Emma een gevierd kunstenaar. Haar schilderijen zijn opvallend en een succes. Dan wordt ze door de kampleiding gevraagd om schildercursussen te geven tijdens het zomerkamp. Omdat ze eindelijk alles wil verwerken en het verleden achter zich wil laten besluit ze het te doen. Als ze aankomt op het zomerkamp komt ze oude bekenden tegen. Er blijkt een probleem te zijn met het aantal slaapplaatsen en Emma moet in een cabine bij drie meisjes die het zomerkamp volgen overnachten. Het is dezelfde cabine als waar ze vijftien jaar geleden sliep en weer verandert deze cabine in een plaats delict. 

'Zo begint het. Als je wakker wordt, gluurt het zonlicht al vlak voor het raam door de bomen. Schemerig, zwak en grijs aan de randen. De prille dag die de huid van de nacht nog moet afschudden.' 

Mijn laatste leugen speelt zich afwisselend af in het heden en het verleden. Verteld vanuit het perspectief van Emma, in de eerste persoon. De proloog is beangstigend en verhaalt over verdwenen meisjes. Een proloog waar angst en paniek voelbaar is. De cover, die in dezelfde stijl is als De laatste meisjes, laat een meer zien en iemand die erlangs rent. Door de kleurstelling een opvallende cover en het zal ook blijken hoe passend deze cover is. 

Emma heeft zeventwintig schilderijen geschilderd en ze gaan voor veel geld over de toonbank. Het is een serie maar het onderwerp van de serie is ook het enige wat Emma kan schilderen. Zolang het verleden niet verwerkt is kan ze niet verder. En hoe moeilijk het ook is voor haar, als Franny, de eigenares van Camp Nightingale haar vraagt voor de schildercursussen besluit ze hier op in te gaan. Met als doel de verdwenen meisjes van toen te vinden en het verleden af te kunnen sluiten. Maar als dingen zich in het heden lijken te herhalen wordt het mysterie alleen maar groter. 

'Maar het perfect opgemaakte bed wijst op een geplande afwezigheid. Een langere afwezigheid. Of het betekent, erger nog, dat er de vorige nacht niemand in heeft geslapen.'

Ondanks dat het tempo in Mijn laatste leugen niet hoog ligt, zijn er voortdurend mysterieuze ontwikkelingen die je aan het boek gekluisterd houden. Bij de proloog word je gelijk gegrepen door het mysterie van de verdwenen meisjes en in afwachting van enige ophelderingen wordt elke zin verslonden. De auteur weet een sfeer neer te zetten waardoor er een unheimisch gevoel ontstaat. Het personage Emma is moeilijk te doorgronden en de vraag is of haar waarheid wel de juiste is. En dit geldt voor meerdere personages in dit boek. Personages die niet het achterste van hun tong laten zien en waarbij het moeilijk is te bepalen aan welke kant ze staan. De auteur geeft geleidelijk aan meer opheldering maar niet genoeg om naar de plot te kunnen raden. Al zijn er, maar dat besef je pas aan het einde van het verhaal, enige hints te vinden die veel vertellen, eventuele vermoedens worden soms keihard omver getrapt. 

Door met meerdere twisten de lezer steeds weer vragend achter te laten wordt er uitgewerkt naar een niet te verwachten ontknoping en Sager weet met een verrassende uitsmijter het boek op sublieme wijze af te sluiten. Met het debuut De laatste meisjes gooide Sager al hoge ogen en Mijn laatste leugen is een waardige opvolger. Mijn laatste leugen is een ongrijpbaar verhaal die de lezer zal laten hunkeren naar de uiteindelijke (gruwelijke) waarheid.