Elvin Post wordt geroemd om zijn relaxte schrijfstijl, overtuigende en bijzondere personages, en de manier waarop hij feiten en fantasie beeldend met elkaar verweeft. In 2004 won hij De Gouden Strop voor zijn thriller Groene Vrijdag. Roomservice (2010) werd in Vlaanderen beloond met de Diamanten Kogel. Arizona Blues is zijn zesde thriller. Een centraal thema in Arizona Blues is hoe het leven je bij de lurven lijkt te grijpen en je op een ander pad zet.

Peggy Sue en Teddy, een eenvoudig stel met geldzorgen, hebben een meesterplan bekokstoofd om in korte tijd heel rijk te worden. Het plan is simpel, en als alles loopt zoals gepland, kan er niets misgaan. Karen Hart, een ambitieuze New York Times journaliste, reist vanuit Los Angeles naar New York via een omweg door Arizona. Ze negeert de signalen van een kapotte motor en eindigt met autopech in de berm. Ze wordt ‘gered’ door een inwoner van Snowflake die haar niet alleen een lift aanbiedt, maar ook onderdak gedurende de tijd dat haar auto bij de garage staat. Als blijkt dat Snowflakes beroemdste inwoner Gerald Threadway is, een man die beweert ontvoerd te zijn door buitenaardse wezens, besluit ze op onderzoek uit te gaan. Wat ze niet weet is dat deze man, miljonair vanwege zijn boek over de ontvoering en de verfilming ervan, ook interessant is voor Peggy Sue en Teddy. Ongemerkt beïnvloeden ze elkaars levens op drastische wijze.

Arizona Blues leest als een film. Met een paar eenvoudige omschrijvingen word je volledig ondergedompeld in het verhaal. Opvallend is de hoeveelheid dialoog, wat ook weer het filmeffect versterkt. Post weet op meesterlijke wijze zijn personages een eigen stem te geven en de dialogen zijn daardoor spitsvondig met een flinke dosis humor. Hier en daar zijn de personages een beetje apart maar dat past volledig in dit verhaal. Doordat het verteld wordt vanuit verschillende karakters, krijg je niet alleen een compleet beeld van het geheel, ook zie je hoe de keuze van de één onbedoeld het leven van een ander beïnvloed. Doordat er soms snel tussen de personages wordt geschakeld, staat de spanningsboog op scherp, maar mis je net genoeg ruimte om je te binden aan het personage. Dat komt naarmate het boek vordert helemaal in orde en uiteindelijk is het jammer dat het boek uit is. Het mooie aan Arizona Blues is de subtiele uitvoering van het thema. Het is overal in het verhaal, in de titel, in de verwijzingen naar films en muzieknummers, maar nergens wordt het de lezer opgelegd of uitgelegd. Een ander pluspunt is de manier waarop Post gebruik maakt van waargebeurde verhalen en dit zo met fictie mengt dat het een realistisch verhaal wordt met een mysterieus tintje.

Arizona Blues is een prachtige roadtrip-movie in de jas van een thriller. Je begint aan het avontuur zonder te weten waar het je zal leiden, en bij de laatste pagina leg je het boek weg met de belofte het snel weer te gaan lezen.