Zowel de moeders als hun dochters hebben heel uiteenlopende karakters die allen goed zijn uitgewerkt. Het is meteen duidelijk wie welke rol in de groep toegewezen krijgt. Door deze verschillende karakters botst het natuurlijk regelmatig en niks is er scherper dan een trotse moeder die de wereld voor haar kind overheeft. We volgen vooral de moeders in het verhaal, die allemaal hun eigen hoofdstukken toebedeelt krijgen. Zo leren we hen natuurlijk niet alleen in groepsverband goed kennen, maar ook hun eigen persoonlijkheid komt ruim aan bod. Het is al gauw duidelijk dat elke moeder een geheime agenda heeft en dat ze elkaar niet echt vertrouwen. Ook hun vriendschap lijkt gebaseerd op wantrouwen. Ze geloven alleen hun eigen versie van het verhaal en willen alleen hun eigen hachje redden. 

Het verhaal heeft zijn spannende momenten, die vooral samengaan met de heftige gebeurtenissen die plaatsvinden na het verschijnen van Imogen. Ook zij krijgt door de moeders direct een label opgeplakt, maar deze komen niet altijd met elkaar overeen. Ook het gehele mysterie rond Imogen zorgt voor spanning, wie is ze en waar komt ze zo plotseling vandaan? Er suddert vanalles onder de oppervlakte, maar tot echte nagelbijtende spanning komt het niet. 

De understudy is een fijn samenspel van de schrijvers. Ieders eigen stijl schijnt erin door maar het verhaal vormt de stijlen tot een goed geheel. Ze snijden een pijnlijk, maar blijvend actueel onderwerp aan maar wenden het zo dat het plot toch origineel blijkt. Hoewel het goed bedacht is en ik het niet had zien aankomen, valt het einde me toch wat tegen. Het heeft niet de klapper die ik vooraf verwachtte.