Moström heeft Nathalie neergezet als een vrouwelijke vrouw. Rondborstig, beetje mollig, met zorg voor haar figuur, kleding en make-up. Ze houdt van een wijntje en van vrijgezellen. Nathalie is het meest levensechte personage in dit boek, naast Johan Axberg, die noodgedwongen in spreidstand staat tussen het moordonderzoek en zijn veeleisende vriendin. Andere personages komen minder goed uit de verf. Spanning zit er genoeg in het verhaal. De besparingen in zorg en sociale sector zijn voor Moström belangrijk en geven dit boek een actueel thema. Hij weet de ziekenhuissfeer goed weer te geven. Zijn beschrijvingen zijn beeldend, zeker de verwondingen die de moordenaar toebrengt aan zijn nog levende slachtoffers. Halverwege denkt de aandachtige lezer al even te weten hoe het zit, maar dan volgt er weer een plottwist van jewelste. Er wordt verteld vanuit wisselend perspectief, ook dat van de moordenaar. Dat houdt de spanning hoog genoeg om graag door te lezen. Dat doorlezen is echter niet gemakkelijk als een zin gemiddeld drie regels beslaat. Soms moet de lezer zo’n lange zin twee keer lezen om de inhoud mee te krijgen. Die inhoud is al rijkelijk groot, met alle hints die Moström in het verhaal heeft gestopt. Allemaal creatief bedachte hints, maar iets te veel. Sommigen komen nooit meer terug, andere zijn wat ze moeten zijn: misleidend. 

Dominomoord is een aardige VrouwenThriller. Handig is de lijst met hoofdpersonages voorin het boek. Een volgend deel verdient zeker een leesbeurt. Temeer omdat de traditionele cliffhanger dit keer echt goed is. De auteur mag wel zijn scalpel hanteren om in lange zinnen te snijden. En ook mag Moström de hints waarmee hij zo kwistig rondstrooit, effectiever gebruiken. Kan hij dat, dan wordt het derde Nathalie Svensson boek zeker een klepper van formaat.