Een vriendengroep is fantastisch. Tot die zich tegen je keert.

Vol enthousiasme vertrekt de half-Spaanse Lili met haar vijf huisgenoten naar de Pyreneeën. Haar oom heeft haar gevraagd twee maanden op El Refugio te passen, zijn hotel dat in de wintermaanden door hevige sneeuwval afgesloten raakt van de bewoonde wereld. Op het allerlaatste moment besluit een van de huisgenoten een oude schoolvriendin mee te vragen, de flamboyante Monica. De rest reageert welwillend, maar door Monica’s aanwezigheid verandert de groepsdynamiek en er ontstaat een toxische sfeer. Lili valt steeds meer buiten de groep en op een avond loopt het zo vreselijk uit de hand dat er een dode valt.

Zeventien jaar later kampt Lili mentaal nog steeds met de gevolgen van het traumatische verblijf in de Pyreneeën. Als ghostwriter leidt ze een anoniem en geïsoleerd bestaan en antidepressiva houden haar op de been. Wanneer een van Lili’s oud-huisgenoten zelfmoord pleegt, besluit ze de anderen te confronteren met het verleden.

Tijgerlelie wordt verteld vanuit het standpunt van Lili. Marion Pauw weet haar gevoelens heel trefzeker in beeld te brengen. Hoe Lili zich steeds meer buitengesloten voelt tijdens het verblijf in de Pyreneeën, hoe zij toch probeert weer aansluiting te vinden, hoe ze uiteindelijk heel gelaten helemaal wegzinkt. De veranderingen in de groepsdynamiek, voor de makkelijkste weg kiezen en zich aansluiten bij de sterkste persoonlijkheid, zijn treffend beschreven. Misschien had het naar het einde toe iets minder heftig mogen zijn om de geloofwaardigheid te behouden in een misselijkmakende scène in El Refugio. Voor sommige lezers is dit misschien, net zoals voor de vriendengroep, een stap te ver. In Tijgerlelie wisselen de korte hoofdstukken tussen Toen en Nu. Hierdoor blijft de onderhuidse spanning steeds aanwezig. De personages zijn voldoende uitgewerkt met hun typische karaktertrekken. Ook de sfeer in het hotel is zo voelbaar. Unheimisch, het woordje dat de auteur zo graag gebruikt, past hier perfect. Kleine details die vragen oproepen en verrassende wendingen houden de lezer alert. Er is ook plaats voor een paar zijlijntjes. De ijdele life coach Sergio Rob, de afstandelijke en wijze stiefvader Sietze en minnaar Aron zorgen voor wat afwisseling, maar passen wel perfect binnen het verhaal. Op het einde geeft Pauw op subtiele wijze een knipoog naar het schrijverschap, hoe ze als auteur het verhaal naar haar hand kan zetten. 

Tijgerlelie is een knappe psychologische thriller over de blijvende gevolgen van een sterke groepsdruk, over de kwetsbaarheid van het individu.