De verhalen die voorbijkomen zijn divers, ook omdat de mensen die aan het woord komen diverse beroepen uitoefenen: agenten, forensische opsporing, ambulancepersoneel, maar ook uitvaartverzorgers en schoonmakers van crime scenes. Stuk voor stuk professionals, met een gezonde afstand tot hun werk. Maar ook hun pantser wordt zo nu en dan doorbroken, er zijn zaken die ze niet meer echt los kunnen laten. Soms zijn het zaken die voor hen op dat moment herkenbaar zijn, zoals de NFI-medewerker die onderzoek doet op een doodgestoken baby, terwijl hij zelf een zoontje heeft verloren. Soms zijn het zaken die zij simpelweg niet rond krijgen, langere tijd al hun aandacht vragen of die te veel leed kennen om te bevatten. Hoe blijf je dan professioneel? En hoe zet je dan uiteindelijk een zaak weer van je af, en ga je door naar de volgende? 

De verhalen in het boek zijn kort, en niet opgeschreven om spannend te zijn. Verwacht dus geen cliffhangers of extra aangedikte elementen zoals in documentaires of wat meer sensatiebeluste boeken het geval kan zijn. Het zijn de hulpverleners die hun verhaal vertellen, en dit zijn niet de types die zaken snel aan zullen dikken. Wel krijgen zij de gelegenheid om eens te laten zien wat sommige meldingen met hen doen, iets waar doorgaans nauwelijks aandacht aan wordt besteed. In dit boek staan naast de hulpverleners vaak ook de slachtoffers centraal, achter iedere moord of andere misdaad zit tenslotte minimaal éé persoon die hier het slachtoffer van wordt; iets wat in onze sensatielust nog wel eens wordt vergeten. 

Achter het afzetlint geeft hulpverleners een stem en is pakkende true crime zonder opsmuk.