Ze stak haar vader neer en vermoordde haar moeder, voordat ze haar zus ophing – althans, zo gaat het rijmpje dat schoolkinderen zingen over de moorden binnen het gezin Hope in de jaren twintig.

De enige overlevende was de zeventienjarige Lenora Hope. De meeste mensen dachten dat zij de moorden had gepleegd, maar de politie kon destijds geen bewijs vinden. Zelf heeft Lenora altijd ontkend. Ze woont nog altijd in Hope’s End, het grote landhuis boven op de kliffen aan de kust van Maine, waar de moorden plaatsvonden.

Maine, 1983. Nadat de vorige thuishulp midden in de nacht was weggevlucht, neemt Kit het stokje over om voor Lenora te zorgen. Ze is nu in de zeventig en zit aan haar rolstoel gekluisterd – een aantal beroertes heeft ervoor gezorgd dat ze alleen nog kan communiceren met behulp van een typemachine. Op een avond typt Lenora: IK ZAL JE ALLES VERTELLEN.

Dan wordt het Kit steeds dat ook Lenora niet de volledige waarheid vertelt…

In 1929 werd bijna het hele gezin Hope vermoord. Alleen de zeventienjarige dochter Lenora ontsprong de dans. Iedereen was ervan overtuigd dat zij de moorden op haar geweten had, maar bewijs hiervoor is nooit gevonden. Het is nu 1983 en Lenora, nu 71, woont nog steeds op Hope’s End, haar vroegere ouderlijk huis boven op de klif aan de kust van Maine. Ze is fysiek volledig afhankelijk van de hulp van anderen, communicatie is alleen mogelijk via een typemachine. Kit McDeere arriveert als inwonend verzorgster van de bejaarde dame. Ze is heel nieuwsgierig naar de gebeurtenissen van 1929 en ze kan haar geluk dus niet op als Lenora bereid is om alles voor haar uit te typen. Al snel vermoedt Kit echter dat Lenora niet de volledige waarheid vertelt. 

Het verhaal is geschreven vanuit het oogpunt van Kit, met tussendoor steeds langere delen van Leonora’s getypte verslag dat zich onderscheidt door het gebruikte lettertype. Met zijn levendige stijl sleept Sager zijn lezer direct Kits leven binnen. Eenmaal in dienst bij Lenora ontdekt ze de parallel tussen hun beider levens. Beiden zijn alleen, ze staan min of meer buiten de bruisende wereld en ze zijn allebei op hun manier opgesloten in een huis. Bovendien blijft Kit last houden van haar eigen verleden, dat haar nog steeds achtervolgt. 

Sager zorgt - zoals hij dat als geen ander kan - voor een broeierige sfeer waarin de bewoners van Hope’s End zich wentelen, waarin niemand van hen te vertrouwen lijkt te zijn. Op Hope’s End leeft iedereen nog in het verleden. De naargeestige ambiance van het van de klif wegzakkende, afbrokkelende huis boven is raak getroffen. De spanning blijft gedurende het hele boek oplopen, tot het eind. Tot de totaal verrassende, verbluffende plottwist. Maar we zijn er dan nog niet. De grootste verrassing bewaart Sager voor het laatst, als de overdonderende waarheid na een nog tamelijk lange nasleep van het verhaal de lezer om de oren gegooid wordt. 

Met De enige die overbleef bewijst Riley Sager eens te meer dat hij een thrillerschrijver van wereldformaat is.