Carla Norton is er in geslaagd om uitermate geloofwaardige karakters een voortreffelijk kat- en muisspel te laten spelen. Geraffineerd en onmiskenbaar realistisch gebracht. De korte hoofdstukken en het wisselende gezichtspunt maken dat je het boek moeilijk weg kunt leggen, een slimme maar veelgebruikte strategie die hier uitstekend werkt. Ook een pluspunt: de slechteriken zijn ook daadwerkelijk doortrapt en door de schrijfster op deze wijze natuurgetrouw tot leven gewekt. Romantiek blijft op gepaste afstand en wat de toekomst brengt weet Reeve zelf ook nog niet. Ze is een specialist op het gebied van overlevingstrauma, wellicht zal ze daar haar roeping in vinden. Een minpunt is dat de auteur de lezer sneller bijpraat dan dat de hoofdpersonen dit kunnen bijbenen. Hierdoor heb je het idee dat je steeds op hen moet wachten. Een twist blijft uit zodat de spanningsboog uiteindelijk zonder kunstgreep zijn doel bereikt.
Langs de afgrond is het eerste boek met Reeve LeClaire. Volgend jaar verschijnt What Doesn’t Kill Her. Zien of Norton dit eerste boek weet te overtreffen.