Louise voelt zich door haar man in de steek gelaten, hij mist Joseph niet zo erg als zij, hij heeft geen last van de muziekoverlast en wil zelfs het huis waarin ze wonen compleet lichtdicht maken zodat het gezandstraald kan worden. Langzaam verliest Louise de grip op haar leven… 

Een duister koor is geschreven vanuit het perspectief van Louise. Je reist mee in haar gedachten, haar gevoelens en observaties. Er zijn geen flashbacks, de tijdlijn loopt chronologisch. Daardoor kom je er pas helemaal op het einde van het verhaal achter hoe alles in elkaar steekt. Dat houdt de spanning erin! Het is geen echt horrorboek, in het begin is het eerder een psychologische roman (hoe Louise aftakelt onder de geluidsoverlast en het gemis van haar kind), en pas op het einde komt het bovennatuurlijke in beeld. Toen moest ik even denken aan de film 'The sixth sense'. De omschrijving 'in de stijl van Stephen King' vind ik wat hoog gegrepen, daarvoor verwacht ik toch meer spanning en engere gebeurtenissen. 

Een duister koor is een goed leesbaar boek, geen moeilijke woorden, geen ingewikkelde samengestelde zinnen en een verhaal wat zichzelf vertelt. Ik heb nog geen andere boeken van Sophie Hannah gelezen, kan dus niet oordelen of dit beter of slechter dan de rest van haar boeken is, maar als ik iemand een spannend, griezelig boek zou willen aanbevelen zou ik toch niet direct aan dit boek denken.