In Eet worden de levens van drie mensen gevolgd die aan het eind van het boek samenkomen in een gruwelijke climax. Je voelt gedurende het hele boek dat deze climax eraan komt en dat hij gruwelijk zal zijn. Wat dat betreft wordt de lezer niet teleurgesteld. Als eerste leer je de extreem dunne Anouk kennen die zichzelf uithongert, daarna volgt de geweldadige Márek met zijn hazenlip en tot slot Mercedes die onder valse voorwendselen naar Nederland is gelokt en nu gedwongen haar lichaam verkoopt. 

Net als in Obstructie speelt het menselijk lichaam en grote rol in dit boek. Smerige details worden niet geschuwd en je moet tegen een stootje kunnen wil je genieten van dit boek.

De drie hoofdpersonages zijn eigenlijk geen van allen sympathiek en worden nogal afstandelijk beschreven. Het maakt dat je niet met ze meeleeft. Het verhaal van Mercedes voegt eigenlijk nergens iets toe aan de al geschreven boeken over mensenhandel, de psychopaat Márek is zo gek, dat je als lezer zijn gedrag en zijn patronen totaal niet kan volgen, en de ontwikkeling die Anouk doormaakt komt heel onverwacht uit de lucht vallen. 

Deze stijl van schrijven hanteerde Suzanne ook in Obstructie, maar in haar eeste boek speelden humor en zelfspot een grote rol. De combinatie van vieze details, humor en afstandelijkheid waren in dat boek onweerstaanbaar. Zonder de humor en zelfspot blijft er van Eet te weinig over om echt indruk te maken. Op Anouk na dan. Anouk maakt Eet origineel en vernieuwend binnen het enorme aanbod van thrillers. Anouk is een heldin die je als lezer nog een tijdje bij je zal dragen, misschien wel bij elke hap die je vanaf nu in je mond stopt... Mooi kaft ook, en hopelijk weer wat meer humor in het volgende boek.