Dag één begint met een scène van een geschokte Anja die op het nieuws hoort dat het lijk van de zwaar verminkte Maja Nielsen in het Radhuspark gevonden is. Het duurt dan nog zo'n zestig bladzijden voordat Anja weer aan bod komt. Ze wordt van achteren aangereden en raakt in een coma. Het is duidelijk dat er een link is tussen de twee vrouwen, maar welke link, dat wordt pas bijna op het einde van het boek duidelijk. Daarna gaat het verhaal over in diverse vertelperspectieven maar voornamelijk in het perspectief van Daniël Trokic, rechercheur van de Politie Arhus. 

Simon Møller, de neef van Maja en hoofdagent, heeft de oproep gekregen van het lijk in het park en treft het levenloze lichaam van zijn nicht aan. De breuken die ze op meerdere plekken heeft wijzen erop dat ze van grote hoogte gevallen is en uit gesprekken met vrienden en familieleden kan de politie concluderen dat het de laatste tijd niet goed ging met Maja. Ze deed aan zelfmutilatie, leed aan achtervolgingswanen en had last van verschrikkelijke nachtmerries. Dit alles is voor de politie in eerste instantie reden om aan te nemen dat ze zichzelf van het leven heeft beroofd. Maar hoe komt ze dan in het park terecht? Heeft iemand haar gevonden en verplaatst? Of is ze toch vermoord? 

Gaandeweg komen er allerlei puzzelstukjes bij, zoals de aanrijding op de dierenrechtenactiviste Anja Mikkelsen en een Colombiaanse drugsdealer die zich ophoudt in het opvanghuis waar Maja regelmatig werkte. Trokic gaat samen met zijn collega Lisa Kornelius en Jasper Taurup op zoek naar antwoorden op de vragen of Maja en Anja elkaar kenden en of de Colombiaanse drugsdealer misschien iets met Maja’s dood te maken heeft. 

Het boek staat vol met mooi en uitermate beeldend taalgebruik. Op het dichterlijke af. Ook neemt Inger Wolf ruim de tijd om personages uit te diepen en meet ze beschrijvingen van omgeving, gedragingen en het uiterlijk van personages breed uit waardoor je een mooi en duidelijk beeld voor ogen krijgt van personages en omgeving. Toch kon het boek mij niet boeien. Door de steeds weer uitgebreide beschrijvingen werd de vaart uit het verhaal gehaald. Wel zorgden de verschillende standpunten ervoor dat ik me steeds bleef afvragen wie de dader zou zijn. Uiteindelijk was de onthulling verrassend. Leuk is dat Inger Wolf, die een Nederlandse vriend heeft, hier en daar een stukje Nederland in het boek naar boven haalt. 

Als Inger Wolf wat minder scheutig was geweest met haar beeldende beschrijvingen van de omgevingen en de karakters met een kleine rol in het verhaal dan had het verhaal vast aan spanning gewonnen en een ster extra gekregen.