Lorenza Ghinelli schreef een thriller voor volwassenen, maar bij het lezen van het boek krijg je veel meer het idee dat het een schimmig griezelverhaal is voor de jeugd. Het boek doet niet zozeer denken aan een thriller en al helemaal niet aan een vrouwenthriller. Het verhaal wordt vanuit diverse perspectieven verteld, enerzijds vanuit het groepje pestkoppen, anderzijds vanuit Alice. Ghinelli hanteert een mooie poëtische schrijfstijl die ergens doet denken aan de jeugdboeken van Ruiz Zafon, die zij gebruikt in korte hoofdstukken die verspringen in de tijd naar heden en verleden, opgedeeld in korte zinnen. De personen uit wiens perspectief verteld wordt, worden pakkend weergegeven en van hun gevoelsleven krijg je een duidelijk beeld, zelfs op De verslinder krijg je als lezer een haarscherpe kijk. 

Veel mensen zullen weg zijn van het boek, maar als je met de intentie gaat lezen een spannende thriller te krijgen, zal je bedrogen uitkomen. De verslinder die weergegeven wordt als de boze dromenman van menig kind, die kinderen laat verdwijnen wanneer ze in zijn ogen kijken is dan op een unieke manier neergezet, maar is ongeloofwaardig voor volwassenen. Hier en daar spannend en met bij tijd en wijle huiveringwekkende elementen, een knap uitgedacht griezelverhaal met voornamelijk jeugdige hoofdrolspelers, maken dat het boek zeker de moeite waard is om te lezen, maar voor mij met het predicaat “thriller voor volwassenen” toch een enigszins teleurstellende ervaring was. 

 Ghinelli debuteert met De verslinder in Nederland en is dit jaar finalist voor een literaire prijs in haar geboorteland Italië.