Zijn gedrag deed mij denken aan een oefening die wij deden tijdens mijn opleiding tot psychotherapeut. Eén student was therapeut, één was cliënt en er was een observator. In de oefening moest de therapeut alles wat hij zei of deed bewust fout doen. Na afloop bespraken de deelnemers de fouten en wat de juiste interventies geweest zouden zijn. Een oefening die ik nooit ben vergeten. Joeps gesprekken met Maja zouden goede lesstof zijn geweest. Het lijkt of de auteur de status van de hoofdpersoon heeft aangepast om zijn verhaal te kunnen vertellen. Joep is als psychotherapeut ongeloofwaardig. Een psycholoog die op zijn veertigste een praktijk gaat beginnen als psychotherapeut, zal zich van de ontwikkelingen van zijn vak op de hoogte hebben gesteld, zijn inzichten en communicatie op peil hebben gebracht en op zijn minst supervisie hebben van een collega-psycholoog/docent. 

Joep is in dit verhaal net een radio-reporter die live verslag doet van het programma waarin hij zelf de hoofdpersoon is. Elke gedachte, emotie, overweging van Joep krijgen we te lezen. Soms is zijn commentaar raak: ‘Psycholoog of niet, mijn getheoretiseer is niet meer dan geleuter.’ En als een scene echt spannend wordt, helpt Joep door zijn wollig taalgebruik de spanning snel om zeep: ‘Ik merk, dat hij mij inhaalt’,  in plaats van: 'Hij haalt mij in'. 

De auteur is consequent. Joep is het hele boek door een grenzeloze therapeut die niet weet waar hij mee bezig is. De plot is helaas zó dun, dat ik die in één zin zou kunnen verklappen. Wat ik uiteraard niet doe. Voor lezers die houden van het trendy wereldje van Amsterdam, van veelvuldig cafébezoek en overmatig alcoholgebruik, beschreven in quasi-grappige populaire taal, valt er wellicht nog wat te genieten. 

Eén opmerking deed me lachen. Joep zegt over zijn vader: ‘Voor hem was trouw een dagblad.’ Uit zoveel bladzijden een schrale oogst.