De overdosis beschrijft de ergste nachtmerrie van een ouder: de dood van een kind. Als Alistair en Joanna volledig in shock besluiten om een ontvoering in scène te zetten, omdat ze doodsbang zijn alles te verliezen, wil je ze wel toeschreeuwen om dat niet te doen. De auteur speelt constant met de emoties van de lezer. Ik had medelijden met Joanna en Alistair, maar voelde tegelijkertijd ook woede. Bovenal was ik verdrietig om het jongetje. Hij wordt als het ware gedumpt, en door zijn vader op een onbekend, verlaten plekje begraven. Een rustplaats die zelfs de moeder niet mag weten, omdat ze anders haar mond voorbij zou kunnen praten. 

Met De overdosis heeft Helen Fitzgerald een verbijsterende thriller geschreven. De hoofdstukken zijn afwisselend geschreven vanuit het perspectief van Joanna en van Alexandra, de ex-vrouw van Alistair. Tussendoor lees je flarden van een toekomstige rechtszaak. Als lezer beschik je dus al over de informatie dat Joanna in staat van beschuldiging is gesteld. Een slimme zet van de auteur. Verrassend is wel dat dit op het eind niet is wat het lijkt. Schuld, en hoe mensen daarmee omgaan, is een belangrijk thema in het boek. Alistair, een politiek adviseur van een Labour-kandidaat, vreest voornamelijk voor zijn baan. Hij kan goed omgaan met het hele mediacircus dat zich ontpopt, en reageert zelfs enthousiast omdat hij in het tv-programma ’60 Minutes’ mag komen. ‘Hij was zo goed in zijn rol dat Joanna zich afvroeg of hij eigenlijk wel een mens was’. Naar zijn ex-vrouw Alexandra toe blijft Alistair meedogenloos; hij zet alles op alles om zijn dochter Chloe van haar af te pakken. Joanna daarentegen verliest langzaam grip op de werkelijkheid. En niet verwonderlijk: met niemand kan ze praten over de dood van haar zoontje. Ze stuurt zelfs anonieme mails naar een blogger, in de hoop dat de waarheid aan het licht komt. Maar stopt daar ook weer mee. ‘Het ene moment wilde ze bekennen en het volgende weer niet’. Elke keer als je denkt dat nu wel het absolute dieptepunt is bereikt, gebeurt er weer iets wat nog erger is. De ene leugen is nog niet verzonnen, of de volgende dient zich weer aan. 

Helen Fitzgerald beschrijft zeer geloofwaardig hoe Joanna’s liefde voor Alistair langzaam verandert in haat. De karakters zijn goed uitgewerkt. Ik leefde mee met Joanna, voelde steeds meer woede voor de manipulatieve Alistair, en vond zijn ex-vrouw Alexandra en haar dochtertje Chloe de meest sympathieke personages van het boek. Toch miste ik terwijl het verhaal zich vorderde hier en daar een twist; een draai aan de gebeurtenissen waardoor het boek nog net iets spannender had kunnen zijn. Daardoor bleef ik toch achter met het gevoel dat Helen Fitzgerald niet helemaal uit het verhaal heeft gehaald wat erin had kunnen zitten. En dat kost het boek een vijfde ster. Niettemin is De overdosis een sterke psychologische thriller. Mooi geschreven, in heldere zinnen. Zeker een must-read voor de donkere dagen.