De cover laat twee keurige huizen zien. De donkere lucht erboven en de ondertitel doen echter vermoeden dat het geen rozengeur en maneschijn is. De proloog start met een verhaaltje over een vlieg. Al snel wordt duidelijk dat het niet bij een vlieg blijft, maar een grote zwerm die uit de schoorsteen van nummer 4 komt. Het huis van Olive Collins. Zij blijkt al drie maanden dood in huis te zitten. Vreemd, denk je maar alle bewoners hebben iets tegen Olive en zijn blij dat ze er niet meer is. De omheinde wijk Withered Vale (Ierland), afgesloten met een hek, is gebouwd om het huisje van Olive heen en bestaat uit zeven huizen. Rechercheur Frank, bijna met pensioen, en Emma, een jonge enthousiaste collega, vinden verdachte omstandigheden omtrent de dood van Olive. Alle buren hebben geheimen, alle buren zijn verdacht. Alle buren doen er alles aan om hun geheimen achter slot en grendel te houden. Hoe is Olive aan haar dood gekomen? 

Jo Spain heeft een heerlijke, met humor doorspekte schrijfstijl. Het is een genot om te lezen. Het verhaal is niet super spannend, meer een whodunit in de stijl van Agatha Christie. Het is vermakelijk en als lezer word je steeds op het verkeerde been gezet. Er lopen twee verhaallijnen: het onderzoek van Frank en Emma en het verhaal vertelt door Olive. Boven de hoofdstukken staan de namen van de bewoners met hun huisnummer. Langzaam worden de onderlinge verhoudingen tussen Olive en haar buren duidelijk. Niets is wat het lijkt. In het begin duizelt het een beetje van de namen van de personages maar gaandeweg leer je ze beter kennen. Het voelt alsof je ook in het straatje woont. De lezer wordt voortdurend geprikkeld om verder te lezen. Net als je denkt dat je alle puzzelstukjes op zijn plaats hebt liggen, is daar de plotwending. Deze is ronduit verrassend. 

Iets te verbergen is een heerlijke whodunit met hilarische situaties, vol humor geschreven met een plot waarbij je ongewild moet glimlachen.