Oog in oog start met het hartverscheurende verhaal van Job die bij zijn moeder wordt weggehaald. Je hart loopt over voor hem. Vervolgens is het boek ingedeeld in drie delen. Het eerste deel beschrijft de nachtmerrie van elke ouder: de ontvoering van je kind met zelfs dodelijke afloop.  

Linda gebruikt korte zinnen wat maakt dat het boek makkelijk leesbaar is. Ze weet je als lezer goed te raken. Het boek laat je niet met een prettig gevoel achter als je het weglegt, wat gezien het onderwerp ook niet de bedoeling is. Ze weet met haar schrijfstijl de juiste sfeer te scheppen. 

Maria, de hoofdpersoon is gelovig en bidt dan ook regelmatig. Er worden regelmatig bijbelcitaten aangehaald. Dit zal niet alle lezers aanspreken. Juist door haar geloof is Maria in staat de moordenaar van haar zoon te vergeven. Haar vergevingsgezindheid is te begrijpen door het beeld van een gelovige vrouw dat de lezer voorgeschoteld krijgt. Haar vergeving vormt echter een groot gevaar voor de toekomst van haar overgebleven dochter. 

In deel twee, tien jaar na de moord is Maria gescheiden. De moordenaar van haar zoon wordt na jaren vrijgelaten. 

In deel drie maken we weer een sprong van ongeveer tien jaar. Het is tijd voor wraak. Maria, haar ex-man en haar dochter komen oog in oog met de dader te staan. Is het verstandig om de andere wang toe te keren, zoals de bijbel voorschrijft? 

De personages in Oog in oog spreken met elkaar niet of nauwelijks over de gebeurtenissen in het verleden en over hun gevoelens. Ook al kijkt de lezer bij Maria naar binnen, toch blijf ik niet met een bevredigend gevoel achter. Ik heb haar wel leren kennen, maar niet zo goed als ik had gewild. Dit geldt nog meer voor Ruben, haar ex-man, waar de lezer maar heel even bij binnen mag komen. Alle gebeurtenissen hebben ook grote invloed gehad op de dochter, maar ook daar wordt de kern niet geraakt. De grote tijdssprongen van tien jaar helpen hier natuurlijk niet bij. 

Oog in oog is een mooi boek over woede, vergeving, wonden die niet genezen en wraak. Ik had als lezer wel wat dichter bij de hoofdpersonen willen komen, maar als ze dat zelf al niet kunnen, wie ben ik dan als lezer om dat wel te willen?